نزدیک به دو سال پیش، اکوسیستم استارتاپی ایران در همین روزها، با یک شوک عجیب روبرو شد. قبیله‌ای که خانه خود را روی اینترنت بنا کرده بود، ناگهان با دنیایی مواجه شد که در آن خبری از اینترنت نبود.
آبان گذشت و زخم‌های آبان برجا ماند. اکوسیستم که هنوز گیج از ضربه اول، به دنبال بازسازی خودش بود، با ضربه دوم روبرو شد؛ کرونا. درست است که پاندمی استارتاپ‌های ایران را، یا بهتر بگوییم، همه استارتاپ‌های ایران را از پای درنیاورد. اما بیشتر هر کسب و کار دیگری، این استارتاپ‌ها بودند که خانه‌نشینی را انتخاب کردند و کسب و کار نوآوری و بیشتر تازه نفسشان را پشت صفحات نمایش پیش برند.
حالا دو سال می‌گذرد و هنوز هم بیشترین خانه‌نشین‌های شهر از همين قبیله استارتاپ‌ها هستند و هنوز شرکت‌ها و دفترها و ميزها خالیست. خالی از دوستانی که دو سال پیش همکار بودند و حالا ممكن است حتی در یک کشور هم نباشند. تازه نفس‌هایی که در این دو سال پا به عرصه گذاشته‌اند و حتی یک بار هم در محیط کار جدیدشان پا نگذاشته‌اند.
قطعا استارتاپ‌ها یکی از بزرگترین نقش‌ها را در پاندمی برای خود برداشتند و بدون بزرگ‌نمایی، از تاثیرگذارترین‌های تبدیل نشدن فاجعه فعلی به یک تراژدی ابدی بودند. استارتاپ‌ها بیشتر از هر کسب و کار دیگری، بستر دورکاری را آماده کردند. آنها با راه‌اندازی بسترهای آنلاین، امکان استفاده از سرویس‌های مختلف بدون خروج از خانه را آماده کردند و در آخر در حوزه سلامت هم نقش‌های کلیدی و مهمی بازی کردند.
مطلب پیشنهادی: ۳ راه برطرف‌کردن شوک بازگشت به محیط اداری
اما این قبیله که خسته از نبرد دو ساله، هنوز پابرجا راه خود را پیش می‌رود، بر پیکرش زخم‌های زیادی به یادگار دارد. یکی از این زخم‌ها که یادگار خانه‌نشینی‌ها و دورکاری‌ها است، از بین رفتن شبکه ارتباطی، اشتراک دانش و هم‌اندیشی‌ها و همنشینی‌ها است.
پیش خودتان فکر کنید که در این دو سال چند چهره جدید در استارتاپ‌های ایران متولد شده‌اند، چند صدای جدید به گوشتان رسیده و چند داستان موفقیت جدید، امید را به قبیله برگردانده. کاش انگشت شمار بود که نیست. اکوسیستم، نیازمند ارتباط است. نیازمند همنشینی و هم‌اندیشی. آن چیزی که کلمه اکوسیستم را به این قبیله پیوند می‌زند، اشتراک دانش یا همان knowledge sharing است.
استارت‌آپ‌ها حجم وسیعی از دانش را در سال‌های اول ایجاد کسب‌وکار جمع‌آوری می‌کنند و توانایی دسترسی، اشتراک‌گذاری و یادگیری از آن دانش، اغلب چیزی است که تعیین‌کننده میزان موفقیت شرکت‌هاست. فرهنگ اشتراک دانش می‌تواند به موفقیت کل اکوسیستم کمک کند. فرهنگی که تا حدود زیادی جا افتاده بود، اما پاندمی جان آن را گرفت و همه صداها را فراری داد.
هنوز هم گهگاهی صدای قبیله را از در و دیوار شبکه‌های اجتماعی می‌شنویم. از اتاق‌های کلاب هاوس و لایو‌های اینستاگرام، اما آن چیزی که بتواند knowledge sharing را جان دوباره‌ای دهد، این اتاق و آن لایو نیست.
فرهنگ اشتراک دانش، محیطی را پرورش می‌دهد که در آن روش‌های خوب می‌توانند تکامل پیدا کنند. زمانی که افراد با منافع مشترک فرآیند قابل اعتمادی برای اشتراک‌گذاری و دسترسی به اطلاعات داشته باشند، مسائل و تنگناهای مختلف سریع‌تر حل شده و رویکردهای کاری در مقیاس بزرگ‌تر مورد استقبال قرار می‌گیرند. این چیزی است که اکوسیستم استارتاپی ایران که هر روز با ضربه‌ای جدید از گوشه و کنار مواجه می‌شود، شدیدا به آن نیاز دارد.
از خانه‌هایتان بیرون بیایید، بگذارید صدا به صدا برسد. بگذارید چهره‌های جدید شناخته شوند و داستان‌های موفقیت جدیدی روایت شود. این قبیله احتیاج به امید تازه دارد، احتیاج به قهرمانان تازه نفس.
یلدا نزدیک است، از خانه‌هایتان بیرون بیایید.
مطلب پیشنهادی: رویداد بزرگ کارآفرینان و پیشتازان نوآوری کشور