CVC چیست؟
در دنیای پرشتاب فناوری و کسبوکار امروز، شرکتها برای بقا و رشد بیش از هر دورانی به نوآوری نیاز دارند تا از رقبا سبقت بگیرند. صنایع مختلف در سراسر جهان همواره با تلاطم روبهرو هستند و پیشرفتهای فناوری شرکتها را وادار میکند در مورد مدلهای سنتی کسبوکار بازنگری کنند. با این روند، سازمانها بیش از پیش به استراتژیهای غیرمرسوم روی میآورند تا با پیشرفت هرچه بیشتر، مزیت رقابتی خود را حفظ کنند. یکی از استراتژیهایی که مورد استقبال شرکتها قرار گرفته، سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی یا CVC (Corporate Venture Capital) است.
سرمایه گذاری خطر پذیر (VC) نوعی فرآیند تأمین مالی(سرمایه گذاری جمعی) است که در آن شرکتها (معمولاً کسبوکارهای کوچک و استارتاپها) سرمایه (پول) مورد نیاز خود را در ازای اعطای شراکت در سهام دریافت میکنند. سهام ذکر شده معمولاً 50 درصد یا کمتر سهم شرکت سرمایه گذاری شده را در بر میگیرد. با توجه به این تعریف، به بررسی تفاوت میان روش سنتی سرمایه گذاری خطر پذیر و معرفی سرمایه گذار خطر پذیر یا CVC میپردازیم.
سرمایه گذاران خطر پذیر سنتی، سرمایه مورد نیاز را از شرکای محدودی تأمین و آن را در صندوقهای سرمایه گذاری خطر پذیر ذخیره میکنند. آنها از سرمایه این صندوقها برای تأمین مالی استارتاپهایی استفاده میکنند که اگرچه ریسک بالایی دارند اما در صورت موفقیت سود بسیاری خواهند داشت.
هدف اصلی سرمایه گذاران خطر پذیر سنتی (شرکای ارشد) دست یافتن به سود مالی قابل توجه از طریق سرمایه گذاریهای حسابشده است. معمولاً 80 درصد بازگشت سرمایه به شرکای با مسئولیت محدود تعلق میگیرد در حالی که شرکای ارشد 20 درصد سود را تحت عنوان سهام تعویقی و کارمزد مدیریت دریافت میکنند.
از سوی دیگر، موسسات سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی به طور معمول جزئی از ساختار سازمانی یک شرکت بزرگ و صاحب نام هستند. موسسات سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی با سرمایه گذاری در استارتاپها و شرکتهای نوظهور و خوش آتیه میتوانند با شناخت و پرورش قابلیتها و استعدادهای موجود در این شرکتها، علاوه بر بالابردن روحیه نوآوری و کارآفرینی آنها را در رقابت نفسگیر بازار به پیش برانند.
بسیاری از موسسات CVC سرمایه و بودجه عملیاتی مورد نیاز خود را از شرکت مادر خود دریافت میکنند. تیمهای سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی بهخلاف سرمایه گذاران خطر پذیر سنتی، چشم به چیزی بیش از بازگشت سرمایه خود میدوزند.