در تاریخ 18 ماه مارس، چند روز بعد از ظهور همه‌گیری کرونا در نیویورک، یکی از استارتاپ‌های حوزه فناوری (Electric) دفتر خود در مرکز منهتن را تعطیل کرد و از 145نفر کارمندانش خواست تا کارهایشان را از خانه انجام دهند. یکی از کارکنان ارشد به فاصله کوتاهی از دنیا رفت. البته نه از ویروس کرونا که اتفاقا در نیویورک جولان می‌داد، بلکه به دلیل حمله قلبی ناگهانی! جیمز استپنی، تکنیسین ارشد بخش فروش که 32 سال داشت و اهل برانکس بود، همیشه در محیط کار لبخند بر لب داشت و رفتارش با همکارانش خیلی گرم و دوستانه بود.
او قصد داشت قبل از اینکه باشگاه‌های ورزشی در نیویورک تعطیل شوند، برای بار آخر ورزش کند. او در همان باشگاه نقش زمین شد و به سرعت به آی‌سی‌یو انتقال داده شد، اما یک روز بعد از دنیا رفت. جیمی کوکلی، معاون مدیر عامل شرکت چند ماه بعد از مرگ جیمز گفت: «او آدم فوق‌العاده‌ای بود. مرگش ضربه بزرگی به ما وارد کرد.» کوکلی در‌حالی‌که این جملات را بیان می‌کرد، احساساتی و اشکش سرازیر شد.
خبر مرگ جیمز استپنی برای همکاران و دوستان کاری‌اش شوک بزرگی بود. آن‌هم در روزهایی که نیویورک با یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های خود روبه‌رو بود. البته این تنها واقعه تراژیک شرکت نبود. به فاصله کوتاهی یکی دیگر از نیروهای شرکت برادرش را به دلیل ابتلا به کووید-19 از دست داد.
در همین حین، مرگ جورج فلوید به دست نیروی پلیس موجب تظاهرات گسترده‌ای در خیابان‌های نیویورک و سراسر آمریکا شد و حالا درد خشونت پلیس و نژادپرستی نیز به دردهای پیشین اضافه شد. کوکلی می‌گوید: «چطور می‌شود آدم بعد از تجربه همه این رخدادهای غم‌انگیز هر روز صبح از خواب برخیزد و وانمود کند اتفاقی نیفتاده و خیلی راحت سر کارش حاضر شود. این کار واقعا ممکن نیست.»
اما واقعیت این است که بیش از 147میلیون آمریکایی هر روز همین کار را می‌کنند و هر روز تحت فشار و اندوه اتفاقاتی که دور و برشان رخ می‌دهد، باز هم بر سر کارشان حاضر می‌شوند. در حال حاضر آمریکا در غم از دست دادن بیش از 200هزار نفر از جمعیت خود سوگوار است. این در حالی است که هیچ مراسم عزاداری برپا نشده و افراد نتوانسته‌اند هنگام مرگ در کنار بستر عزیزانشان حضور یابند.
از سوی دیگر، وقایعی نظیر مرگ جورج فلوید و بریونا تیلور به دست پلیس آمریکا نیز شدت اندوه را بیشتر کرده و این اندوه خصوصا برای سیاه‌پوستان آمریکا بیشتر و بیشتر است. علاوه بر همه اینها، ده‌ها میلیون نفر در آمریکا به دلیل همه‌گیری کرونا بیکار شده‌اند و فشارهای اقتصادی را که همه‌گیری کرونا ایجاد کرده، تحمل می‌کنند، در‌حالی‌که هیچ چشم‌انداز روشن و گزینه دیگری پیش پایشان نیست.
حالا چالش اصلی این است که آیا نان درآوردن و کار کردن آنقدر ارزش دارد که جانشان را به خطر بیندازند. به طور کلی جامعه آمریکا امروز با اندوهی عظیم روبه‌رو‌ست و این اندوه بر محیط‌های کاری نیز اثر منفی گذاشته است. در واقع نیروهای کار این اندوه بزرگ را هر روز به محیط کار خود می‌برند.
این اندوه حتی از جلسات ویدئویی در نرم‌افزار زوم که از آشپزخانه و اتاق‌های خواب افراد برگزار می‌شود نیز می‌تواند به دیگران سرایت کند و هنوز هم اکثر نیروهای کار نمی‌دانند چطور باید این اندوه را مدیریت کنند. بسیاری از کارشناسان هشدار داده‌اند که ممکن است جامعه آمریکا به‌زودی با موج عظیم بیماری‌هایی نظیر استرس، وسواس و افسردگی مواجه شود که همه اینها در کنار هم موجب پایین‌آمدن راندمان کاری نیروهای کار در شرکت‌های آمریکا می‌شوند. در واقع این مسئله می‌تواند به بحرانی تبدیل شود که تا سال‌ها سایه شوم و تیره خود را بر سر اقتصاد آمریکا بگستراند.
بیشتر بخوانید :مصاحبه بیل گیتس با دیلی شو درباره کرونا
«دیوید کسلر» نویسنده کتاب «در جستجوی معنا: شش مرحله اندوه» می‌گوید: «ما هرگز نتوانسته‌ایم عارضه دچار‌شدن کارکنان به اندوه را در محیط‌های کاری به طور کامل حل کنیم. معمولا شرکت‌ها این مسئله را بحران به حساب نمی‌آورند، اما واقعیت این است که این مسئله حقیقتا تاثیرات منفی زیادی بر اقتصاد شرکت‌ها دارد. کارآمدی و راندمان کاری یک نیروی کار با از دست‌دادن یکی از عزیزانش به شدت کاهش می‌یابد و این روزها از دست‌دادن اعضای خانواده و دوستان نزدیک در آمریکا خیلی معمول است.»
پیش از همه‌گیری ویروس کرونا در آمریکا، پژوهش‌هایی درباره اثر منفی اندوه در اقتصاد آمریکا انجام شده بود. نتیجه این بود که این عارضه هر سال 75 میلیارد دلار به تولید آمریکا ضربه وارد می‌آورد. به نظر می‌رسد که این عدد حالا باید خیلی بیشتر از اینها باشد؛ چراکه در حال حاضر حدود یک میلیون و 800هزار آمریکایی با بحران از دست دادن یکی از اعضای خانواده خود دست و پنجه نرم می‌کنند.
اعلام شده بیش از نیمی از افراد بالغ در آمریکا از وضعیت روحی و روانی خودشان شکوه دارند و نگران آینده هستند و 75درصد افراد شاغل در آمریکا در محیط کار دچار آسیب‌های فیزیکی و یا روانی می‌شوند.
حالا کارشناسان بهداشت روان، پزشکان و روان‌درمانگرها تلاش می‌کنند به شرکت‌های آمریکایی تفهیم کنند که بهتر است هر‌چه زودتر برای مبارزه با این بحران دست به کار شوند؛ بحرانی که به نظر می‌رسد واکسنی برایش وجود ندارد و برخلاف کووید-19 نمی‌توان با دارو آن را درمان کرد.
تاثیرات حجم اندوه و غمی که امسال آمریکایی‌ها تحمل کرده‌اند، قرار است تا سال‌ها باقی بماند. کارشناسان معتقدند شرکت‌های آمریکایی باید خیلی زود این مسئله را نیز به عنوان یکی از ریسک‌های کار اقتصادی به رسمیت بشناسند؛ چراکه اندوه ایجاد‌شده به واسطه شرایط فعلی و غم از دست دادن عزیزی می‌تواند اثر مستقیمی بر خروجی کار افراد بگذارد؛ چراکه چنین افرادی نمی‌توانند ذهن متمرکزی داشته باشند و تاب‌آوری‌شان به شدت کاهش می‌یابد.
اندوه از پس اندوه
همه‌گیری اندوه که امسال ایجاد شد، غیرمنتظره بود. بیماری کووید-19 موجب شد آسیب بسیار زیادی به سیاهان آمریکا، لاتین‌تبارها و بومیان این کشور وارد شود و تعداد بسیاری زیادی از آنها جان خود را از دست دادند. این جوامع کوچک مسئولیت انجام بسیاری از کارهای مهم را در کشور بر عهده دارند. آنها هستند که به عنوان کارگران به دستمزد کم مجبورند در مشاغل به کار مشغول شوند.
آن‌هم کارهایی که در دوران همه‌گیری تعطیلی‌پذیر نیست. تا اواخر ماه ژوئن سال جاری، از هر 3 سیاه‌پوست آمریکایی، یکی از آنها کسی را می‌شناخت که به واسطه ابتلا به کووید-19 از دنیا رفته باشد. تفاوت سیاهان آمریکا در مقایسه با سفیدپوستان در این مورد بخصوص 3 به 10 است. این آمار را روزنامه واشنگتن‌پست اعلام کرده است. در عین حال در میان همه انواع مشاغل و همه سطوح موقعیت اجتماعی اقتصادی، کارگران رنگین‌پوست و خصوصا سیاه‌پوستان به طور سیستماتیک با رفتارهای نژادپرستانه روبه‌رو بوده‌اند.
بیشتر بخوانید : مدیریت استرس کارمندان در زمان شیوع ویروس کرونا
آنجلا نیل بارنت، استاد دانشگاه ایالتی کنت و مدیر ارشد برنامه پژوهشی اختلالات اضطراب در میان آفریقایی آمریکایی‌تبارها می‌گوید: «اندوهی که این افراد با آن مواجه هستند، بسیار پیچیده و چند‌لایه است؛ يكي کووید-19 است که ممکن است به خاطر آن یکی از همکارانتان را از دست بدهید و بعد موضوع نژادپرستی است که به عنوان یک بحران سلامت اجتماعی قابل بحث است. ما می‌دانیم که اندوه از پس اندوه در این شرایط قرنطینه و انزوا، این افراد را وارد تروماي شدید و خیلی شدید اضطراب می‌کند و از دیدگاه سیاه‌پوستان و رنگین‌پوستان، سوال این است که قرار است چه اتفاقی بیفتد؟»
جسیکا آیسوم که در مرکز سلامت کودمن در دورچستر روانشناس است و بیشتر با سیاه‌پوستان سر و کار دارد، می‌گوید عارضه اندوه بیش از آنچه فکرش را می‌کرده، شایع است: «امسال به شکلی عجیب همه را ضعیف کرد و همه با اطلاعات غلط سر و کار داشتند و به نوعی زندگی‌ها بی‌ثبات شد. افراد خیلی زیادی هستند که آن بیرون با این چیزها سر و کار دارند و رها نشده‌اند و البته برخی دیگر هم هستند که این چیزها را خیلی دست‌کم گرفته و یا ادابازی به حساب می‌آورند.»
گروه دیگری از شاغلان که نامتناسب توسط همه‌گیری کرونا آسیب دیده‌اند، گروه پزشکان، پرستاران و امدادگران آمبولانس و متخصصان ریه و به طور کلی کارکنان بخش‌های بهداشت و درمان هستند که در خط مقدم مبارزه با بیماری کووید-19 و کمک به بیماران فعال بوده‌اند. این افراد به‌رغم اینکه نگران سلامتی خود و اعضای خانواده‌شان بوده‌اند، باز هم دست از کار نکشیدند و در عوض استرس کار را در خود حفظ کردند. ادوارد الیسون، پزشک و مدیر اجرایی South California Permanent Medical Group می‌گوید: «این بحران گذرا نیست. قرار است سال‌ها درگیر آن باشیم.»
الیسون که خودش یکی از فعالان بهبود وضعیت روحی و روانی کارکنان بخش‌های بهداشت و درمان آمریکا‌ست، به همراه تیمش سال‌ها پیش چندین برنامه را به اجرا گذاشتند. در برخی از بیمارستان‌ها پزشکانی که با هرگونه استرس و اضطرابی سروکار دارند، می‌توانند شخصا از کمک و حمایت افراد آموزش‌دیده استفاده کنند؛ افرادی که لباس‌های بنفش و نارنجی به تن دارند تا به دیگران این پیام را برسانند كه برای کمک حاضر هستند.
در ابتداي همه‌گیری کرونا، گروه دکتر الیسون تیم‌های حمایتی را برای کارکنان بخش بهداشت و درمان به کار گرفت. در عین حال انعطاف در ساعات کاری و مراقبت از کودکان والدینی که به کار مشغول بودند نیز یکی از حمایت‌هایی بود كه این گروه انجام داد. امروز نگرانی اصلی الیسون این است که نتواند حمایتش را از 23هزار نفری که در سراسر آمریکا به آنها کمک مشاوره‌ای می‌دهد، ادامه دهد.
او معتقد است که هیچ‌کسی نمی‌تواند به‌زودی و به‌راحتی از اثرات منفی اتفاقات سال2020 خلاص شود. او امیدوار است که همه‌گیری کرونا دیگر کارفرماها را نیز وادار کند تا وقت و هزینه بیشتری برای در اولویت قرار‌دادن وضعیت روحی و روانی کارکنانشان بگذارند. او می‌گوید: «به طور کلی در این کشور باید این مسئله را جا بیندازیم که کمک‌خواستن و صحبت‌کردن درباره احساسات اصلا خجالت‌آور نیست.»
برخی از کارفرماهای بزرگ قدم‌هایی برای بهبود اوضاع برداشته‌اند و دریافته‌اند که برخی از کارکنانشان ممکن است به کمک نیاز داشته باشند. برای مثال، یكي از کارکنان یکی از شرکت‌های بزرگ می‌گوید: «پسرم دیگر دبیرستان نمی‌رود. فوتبال بازی نمی‌کند. از اینکه ببینم فرزندم از خانه بیرون می‌رود وحشت می‌کنم. اضطرابی که من دارم با خیلی‌های دیگر قابل مقایسه نیست. بعضی روزها از اینکه می‌بینم فرزندم از همه این امکانات محروم است، خیلی غمگین می‌شوم. به عنوان یک خانواده به هیچ‌وجه انتظار چنین تجربه‌ای را نداشتم.»
وضعیت نرمال جدید
بعد از اینکه کارکنان شرکت Electric از مرگ جیمز استپنی سوگوار شدند، در همان بهار تعدادی دیگر از نیروها نیز عزیزانشان را از دست دادند. مدیر عامل این شرکت هم یکی از اعضای خانواده‌اش را از دست داد. بعد از اینکه مرگ استپنی در تمامی نشست‌های مجازی اعلام شد، شرکت به کارکنانش پیشنهاد کرد اگر مایل باشند می‌توانند با مشاور صحبت کنند.
شرکت مبلغ 10هزار دلار را صرف ایجاد صندوقی به نام استپنی کرد که به متقاضیان آموزش آی‌تی می‌دهد. شرکت همچنین یکی از دفاترش را به نام جیمز استپنی تغییر داد تا نام او گرامی داشته شود. مدیر شرکت می‌گوید: «حقیقتا باید نشان دهیم که ما دوستی خوب را از دست داده‌ایم.»
بیشتر بخوانید : کرونا چگونه بر فین تک تأثیر خواهد گذاشت
این شرکت همچنین قواعد جدیدی را تعیین کرد. برای مثال، مدت زمان مرخصی سوگواری براي هر فرد از 5 روز به 20 روز افزایش یافت و حتی بعد از اینکه فرد داغدار بعد از 20روز سر کار حاضر شد، مجبور نیست حجم عظیمی از کار را انجام دهد بلکه کارها مرحله به مرحله به او تحویل می‌شود. دیگر کارکنان نیز پذیرفته‌اند که کارهای شخصی که عزادار است را بین خود تقسیم کنند. البته مدیر شرکت گفته این کار اجباری نیست و اگر کسی نپذیرد، افرادی را به طور موقت استخدام خواهد کرد. مدیر شرکت معتقد است که این کار سرمایه‌گذاری روی نیروی انسانی است که دیر يا زود سودش به شرکت بازخواهد گشت.
