شادل در سال ۲۰۱۴ آغاز به کار کرد و در آوریل ۲۰۱۶ بسته شد. این شرکت به والدین این امکان را می‌داد تا کودکان خود را به راحتی به مدرسه، باشگاه ورزشی و یا دیگر اجتماعات بفرستند. در سیستم شادل والدین می‌توانستند سابقه راننده‌ها را چک کنند.
علاوه بر این، والدین با کنترل راننده، مطمئن می‌شدند که راننده مورد نظر سرعت مجاز را رعایت کرده و هنگام رانندگی پیام نمی‌فرستد. شادل حداقل ۱۱ و حداکثر ۵۰ کارمند داشت. والدین با ایده شادل احساس راحتی می‌کردند.
زیرا می‌توانستند بدون نگرانی ازبابت فرزندانشان به کارهای روزمره خود برسند. اما کمبود سرمایه در این استارتاپ ضربه زیادی به آن زد. آیلین لی، از بنیانگذارن شرکت سرمایه‌گذاری کابوی، درمورد استارتاپ شادل می‌گوید: «به عنوان یک مادر احساس می‌کنم به خدماتی چون شادل نیاز داریم. این خدمات تجارتی عملیاتی هستند.»
تحقیقات نشان داده است ۳۴درصد از کاربران اوبر و لیفت بر این باورند که این خدمات راه مناسبی برای رساندن کودکانشان به مقصد است. با این وجود، اوبر و لیفت به افراد زیر ۱۸ سال خدمات نمی‌دهند. آرون سانداراجان، پروفسور مدرسه تجارت دانشگاه نیویورک و نویسنده کتاب اشتراک‌گذاری اقتصاد، معتقد است: «ایده اصلی تجارت در شرکت‌هایی شبیه شادل خوب است. اما باید از مدل‌های کاری دیگر شرکت‌ها استفاده کرد.»
شادل تنها شرکت مسافربری درون‌شهری برای کودکان نیست.HopSkipDrive وZum دو شرکتی هستند که پیش از شادل خدمات مشابهی ارائه می‌دادند. از خدمات اصلی این دو شرکت رزرو رانندگان به همراه مراقبت از کودکان است.
رانندگان شادل و مشتریان آن در لس‌آنجلس مشابه سیستم رانندگان و مشتریان HopSkipDrive است. شرکت HopSkipDrive و Zum مدعی هستند که اوبر کودکان نیستند. در واقع کار این شرکت‌ها خدمات پرستاری با ماشین است.
جوآنا مک فارلند، مؤسس هات‌اسکیپ درایو، در مورد کار شرکت‌شان می‌گوید: «ما کار متفاوتی انجام می‌دهیم و تمام سعی خود را می‌کنیم تا خدمات مراقبت از کودکان را ارائه کنیم.» داگ الی، مدیرعامل شادل، پیش از اتمام کار شرکت گفته است: «خدمات شادل تغییری ناگهانی به نظر می‌رسد.
اما در آخر پیچیدگی‌هایی عملیاتی داشتیم.» از نظر داگ الی سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی کمک بزرگی به رشد این شرکت می‌کند. طبق یک نظر‌سنجی آنلاین، شکایت‌های بسیاری از این شرکت شده است. این شکایت‌ها شامل این است که این شرکت امن‌ترین شرکت مسافربری نبوده یا کودکان را در مکان‌های اشتباهی پیاده می‌کند.
علاوه بر این، بدون هیچ علت مشخصی رزرو مشتریان را لغو می‌کند یا مشتریان را مدتی طولانی منتظر می‌گذارد. زمانی که شادل در آوریل ۲۰۱۶ شکست خورد، گزارش‌های بسیاری در مورد ورشکستگی‌اش منتشر شد. اکثر آنها علت شکست استارتاپ شادل را نداشتن سرمایه کافی می‌دانستند.
استارتاپ شادل توسط نیک آلن و ریگاردو پرودنسیو تأسیس شد. اما در جذب سرمایه شدیدا مشکل داشت. با وجود این ۶ سرمایه‌گذار با شادل کار می‌کردند. این سرمایه‌گذاران اکسل پارتنر، شرکت سرمایه‌گذاری کامکست، اکسپنشن، فوررانر، ریی و سمیل‌شاه بودند.
شادل توانسته بود سرمایه خود را تا ۱۲٫۲میلیون دلار افزایش دهد، اما تا سال ۲۰۱۶ که این استارتاپ شکست خورد، این سرمایه را از دست داد. از دیگر علل شکست شادل را نداشتن یک مدل تجاری پایدار می‌دانند.
در واقع، مدل تجاری شادل نقشی اساسی در از دست رفتن پول این شرکت داشت. به گفته مدیران شادل، امکان نجات این استارتاپ وجود داشت، اگر سرمایه‌گذار جذب یا سرمایه‌هایش را مدیریت می‌کرد. یکی دیگر از دلایل شکست شادل را حمایت ضعیفی که از آن شده عنوان کرده‌اند. اکثر مشتریان شادل وضع اقتصادی خوبی نداشتند. براساس آمار، استارتاپ شادل زمان فعالیت خود ۶۵هزار سفر درون‌شهری انجام‌شده داشت.
