مواجهه با واقعیت، مهمترین اتفاق سال ۹۷ بود. مهمترین راهکارهایی که استارتاپها برای مواجهه با سختیهای سال۹۸ باید در پیش بگیرند، به نظر من دو روش است؛ یکی بازارجهانی و دیگری حرکت به سمت پاسخدادن به نیازهای بنیادی.
شاید چند سال پیش ورود به بازارهای جهانی یک فرصت بود، ولی امروز یک اجبار است؛ اجباری که با توجه به روابط خارجی ایران با سایر کشورها، از قبل خیلی هم سختتر شده، اما چارهای نیست و این یک امر گریزناپذیر است.
در سال۹۷، استارتاپهایی از بازار کنار رفتند. دلایل زیادی برای این کناررفتن وجود دارد و خیلی سخت است که یک دلیل عمده پیدا کنیم. حداقل من این کار را بلد نیستم و نیاز به یک بررسی آماری دارد، اما این موضوع خیلی طبیعی است.
در آمریکا هم بیشتر از ۹۰ درصد از استارتاپها شکست میخورند. من اطمینان دارم که سال گذشته سال سختی بود، ولی آماری ندیدم که بتواند این اطمینان را بدهد که چقدر وضعیت بحرانی است. سال۹۸ در راه است.
ما برای سختترین سال ممکن برنامهریزی میکنیم و برای آمدن بهترین سال ممکن امیدواریم. یکی از پیشنیازهای آمادهشدن برای سختترین سال یعنی از تولید و عرضه خدمات لوکس و غیرضروری بهسمت عرضه خدمات و محصولات بنیادی حرکت کنیم.
اگر شرایط کشور ایدهآل بود، شاید آنقدر نیاز به استارتاپهایی که با «تخریب خلاق» بتوانند یک مسیر جدید بسازند، احساس نمیشد. به نظرم شرایط فعلی سختیهای زیادی دارد ولی به همان نسبت فرصتهای بیشتری هم میشود در آن یافت. در اینجا یک حرف کلی و تکراری باید بزنم.
استارتاپهایی که معنی مطلق یک تخریب خلاق نسبت به گذشته داشته باشند، دوامآوری بیشتری در بازار خواهند داشت. این استارتاپها نهتنها خودشان موفق میشوند که نجاتبخش جامعه هم خواهند بود، اما کشف اینکه آیا این ایده یا این مسیر به چنین نتیجهای خواهد رسید، کار بسیار سختی است.
در پایان باید بگویم که به نظرم نه تورم، نه تحریم، نه رکود و نه فیلترینگ هیچکدام بزرگترین مشکل سال ۹۷ نبود، بلکه مرگ «امید» بزرگترین آسیب سالی بود که گذشت. امیدوارم سال ۹۸ امید تازهای متولد شود.