همگرایی حلقه مفقوده اکوسیستم

اکوسیستم استارت‌آپی ایران بخشی از بدنه جامعه ایرانی است. در شرایط فعلی جامعه ایرانی نیازمند همگرایی و انسجام ملی است. سرزمین کهن و بزرگ ایران دارای تنوع قومی و زبانی است که در طول تاریخ اگر از گزندها به دور مانده یا کمترین آسیب را دیده، مرهون همگرایی ملی و باورمندی به ایران و ایرانی بودن است.

آنچه امروز آسیب‌زاست، ترجیح و ‌تقدم منافع شخصی بر منافع ملی است. بی‌شک هر شهروند و کارآفرینی منافع شخصی دارد که تضمین کننده امنیت امروز، آینده و تامین کننده زندگی و ‌زیست شخصی اوست.

توجه و تقدم منافع شخصی در چارچوب منافع ملی، ضامن آینده جمعی کشور است. اما اگر منافع شخصی خارج از چارچوب و بی‌توجه به منافع ملی تداوم یابد، در درازمدت تهدیدی برای کشور و منافع شخصی هر فرد است.

تیم فوتبالی را تصور کنید که هر کس بخواهد به فکر رشد فردی، مطرح کردن خود باشد و بدون پاس دادن به دیگران آقای گل شود. شاید در چند بازی آنچه می‌خواهد محقق شود اما در پایان فصل، تیم از دور خارج خواهد شد که آسیب آن جمعی است و آقای گلی نیز از آن مستثنی نیست.

اکوسیستم استارت‌آپی ایران اگرچه یک زیست بوم است و‌ قیاس آن با یک تیم سخت است اما همکاری تیمی و همگرایی بین بازیگران متعدد، یک فرهنگ است. فرهنگی که حلقه مفقوده این زیست بوم است.

حرف آخر: موفقیت هر استارتاپ، هر وی سی، شتابدهنده، فضای اشتراکی و… به تنهایی امکان‌پذیر است اما واقعیت این است وقتی حال اکوسیستم خوب نباشد، وقتی بازار سرمایه و امید رونق نداشته باشد، حال مجموعه‌های تک‌رو نیز خوب نخواهد بود.

باید به این باور برسیم که در عین استقلال هر مجموعه، ما پیکره‎ای واحد هستیم که نوع عملکرد مثبت یا منفی هر بازیگری نتیجه مستقیم و غیرمستقیم در کلیت اکوسیستم استارتاپی ایران دارد. اگر گره‌ای در بخشی از اکوسیستم بوجود آمده باید همه (بخش خصوصی و دولت و…) دست به دست هم داده و آن را بازکنند. بی‌توجهی به مشکلات هم‌قطاران بی‌توجهی به آینده کل اکوسیستم است.

همکاری‌های مشترک، هم‌سرمایه‌گذاری و… ایجاد توازن، همگرایی ملی در اکوسیستم کارآفرینی و استارت‌آپی ایران یک نیاز حیاتی و استراتژیک است؛ باید بیاموزیم با هم و کنار هم رشد کنیم و بزرگ شویم.