به دلیل انحراف از جهانی‌شدن در دهه گذشته دولت چین اخیرا این صندوق‌ها را مجبور به همکاری بیشتر کرده است. در حالی که بیشتر دارایی آنها از بنگا‌ه‌های املاک خارج از کشور می‌آید و دولت چین این صندوق‌ها را از همکاری‌های بزرگ با آنها منع کرده است.
این امر ایجاد فرصت‌های خرید را برای صندوق سرمایه‌گذاران خصوصی افزایش می‌دهد. سرمایه‌گذاری در چین گروهی از ریسک‌ها را برای شریک تضامنی خارجی و اکتساب شرکت‌ها ایجاد می‌کند و یک فرصت تجدید حیات بالقوه برای شرکت‌های دولتی خود در نظر می‌گیرد.
با بررسی چشم‌انداز سرمایه‌گذاران خصوصی در چین پیشبینی می‌شود که افزایش سرمایه برای صندوق‌ها در سال ۲۰۱۹ اتفاق بیفتد و این امر منجر به رشد فزاینده‌ای خواهد شد.
صندوقهای داخلی در مقابل صندوقهای خارجی
برخلاف نظری که می‌گوید سرمایه‌گذاران خصوصی چین تحت سلطه شرکت‌های معتبر آمریکایی و اروپایی هستند صندوقهای داخلی یا محلی یکی از عوامل اصلی رشد در دهه گذشته محسوب می‌شوند. صندوقهای داخلی به طور کلی بیش از دوسوم پیشنهادات جدید را در منطقه پوشش می‌دهند، هرچند اخیرا گزارش‌های بیشتری از خاموش‌شدن صندوقهای محلی دریافت می‌شود.
دلیل این موضوع فروش سرمایه‌های ثابت توسط شرکت‌ها و سختگیری‌هایی از طرف بانک‌ها می‌باشد. در هر صورت، سرمایه‌گذاران خارجی سهم زیادی در افزایش سرمایه دارند. برای مثال KKR و TPG، هر یک، بیش از ۱۵ میلیارد دلار از سال ۲۰۰۰ در آسیا سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
تغییر در ترکیب سرمایه‌گذاران خصوصی داخلی و خارجی نشان می‌دهد که چه میزان سرمایه به صندوقهای سرمایه‌گذاری رمبینبی اختصاص می‌یابد. این موضوع می‌تواند نشان‌دهنده راهی روشن برای سرمایه‌گذاران باشد تا بدانند در کجای منطقه سرمایه‌گذاری کنند.
تنها ۷درصد از صندوق‌ها در سال ۲۰۱۸ شامل صندوقهای سرمایه‌گذاری رمبینبی می‌شدند و این کمترین میزان در سال‌های اخیر بود. بخش عمده‌ای از این کاهش به دلیل انحلال شرکت‌های سرمایه‌گذاری خصوصی محلی بود.
با این حال، پیشبینی می‌شود شرکت‌های غیرچینی دنبال ترکیب مشابه از صندوقهای سرمایه‌گذاری رمبینبی در مقابل صندوق سرمایه‌گذاران خارج از کشور هستند. برخی از مزایای دستیابی به بازارهای سهام محلی و صندوقهای سرمایه‌گذاری خصوصی محلی در زیر بیان می‌شود:
مزایای صندوقهای سرمایه‌گذاری رمبینبی شامل مقررات کمتر، گزینه‌های خروج بیشتر و محدودیت‌های کمتر در بخش‌هایی است که آنها قصد سرمایه‌گذاری دارند.
دو بازار بورس در دهه گذشته تأسیس شد و همین موجب گسترش فرصت‌های خروج برای صندوقهای سرمایه‌گذاری رمبینبی شد.
در حال حاضر، دولت به شرکت‌های با پشتوانه خارجی اجازه خروج را از طریق عرضه عمومی سهام در مبادلات داخلی چین نمی‌دهد.
یک نگاه سریع به صندوقهای موجود یا در حال تأسیس در منطقه سرمایه‌گذاری نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی به بزرگ‌شدن فکر می‌کنند، برای مثال، هدف یک شرکت انگلیسی که دفتر آن در لوکزامبورگ است رسیدن به ۴میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در آسیاست و در بخش داخلی یک شرکت سرمایه‌گذاری مستقر در چین هدفش رسیدن به ۱.۹میلیارد دلار است و تمرکز اصلی آن روی مصرف‌کننده و سرمایه‌گذاری در بخش مراقبت‌های بهداشتی در چین است.
صرف نظر از محل استقرار کنونی برای سرمایه‌گذاران خصوصی، فرصت‌ها و ریسک‌هایی وجود دارد و همه سرمایه‌گذاران باید به دو عامل توجه کنند.
فرصت‌ها
فعالیت در بازار سهام عمومی
بازار سهام چین در سال ۲۰۱۸ یک سال پرچالش را پشت سر گذاشت. شاخص شانگهای ۴۶.۳ درصد کاهش یافت، در حالی که این شاخص در دو ماه اول سال ۲۰۱۹ بهبود یافت. اما همچنان پایین‌تر از سطح گذشته است.
دوره شگفت‌انگیر برای سهام چین متعلق به سال‌های گذشته است. این بازار با گذشت زمان بدتر شد و در سال‌های اخیر افت کرد. با توجه به عرضه سهام در سال گذشته، شرکای با مسئولیت محدود ممکن است فکر کنند سرمایه‌ی زیادی را به این منطقه تخصیص داده‌اند.
اما ارزیابی کم، فرصت‌هایی را برای شرکت‌های سرمایه‌گذاری خصوصی در جهت گرفتن سهام عمومی ایجاد می‌کند. همچنین، ارزیابی پایین سهام عمومی موجب ضعیف‌کردن ارزیابی بازار خصوصی در مقایسه با شرکت‌های دیگر می‌شود.
فروپاش همکاری و توسعه شرکت‌ها: در حالی که فرایند جهانی‌شدن در دهه گذشته پیشرفت چندانی نداشت، دولت چین به‌منظور همکاری‌های بیشترفشار آورد. در حالی که بیشتر دارایی صندوقهای سرمایه‌گذاری خطرپذیر از بنگا‌ه‌های املاک خارج از کشور می آید و دولت چین این صندوق‌ها را از همکاری‌های بزرگ با آنها سلب کرده است. این امر ایجاد فرصت‌های خرید برای صندوق سرمایه‌گذاران خصوصی را افزایش می‌دهد.
ایجاد قانون‌های سرمایه‌گذاری خارجی
دولت چین قانون جدیدی را در خصوص سرمایه‌گذاری خارجی تصویب کرد. در حالی که جزئیات هنوز به طور واضح مشخص نیست، این قانون به دیگر کشورها اجازه همکاری و سرمایه‌گذاری در طرح توسعه چین با ۱۵۲ کشور می‌دهد و همچنان در ملاحظات دیگر نیاز به سهام بخش خارجی با شرکای محلی را لغو می‌کند.
رشد اقتصاد چین
تولید ناخالص داخلی چین در سال ۲۰۱۷ به ۱۲٫۲ تریلیون دلار رسید و به آمریکا نزدیک گردید. دولت چین سرمایه گذاری زیادی را در توسعه اقتصاد محلی کرد. تولید ناخالص داخلی در دهه گذشته رشد قابل توجهی داشته است، به طوریکه رشد سالانه شش سال گذشته ۶ تا ۸ درصد می باشد.
سرمایه گذاری از طریق ایجاد صندوق های دولتی به دولت اجازه رشد اقتصاد را می دهد. انتظار می رود که دولت چین سرمایه گذاری خود را در جهت رشد تولید ناخالص داخلی ادامه دهد.
ثروت جدید باعث موجی از مصرف کنندگان و سرمایه گذاران می شود
توسعه اقتصادی در چین رشد زیادی را در طبقه متوسط چین تجربه کرد، از حدود ۳ میلیون در ۱۹۹۰ به بیش از ۵۰۰ میلیون روزانه در ۲۰ سال بعد رسید. این جریان طبقه متوسط چین را با آمریکا تقریبا برابر کرد. افزایش ثروت برای تغییر عادت ها خرج گردید.
گروه بالای طبقه متوسط نیز شروع به رشد کرد. با توجه به گزارشات جمعیتی که دارای دارایی های باارزش هستند در سال ۲۰۱۷ به میزان ۱۱٫۲ درصد افزایش یافت و ۱٫۳ میلیون آدم دارایی بیش از ۱ میلیون دلار داشتند.
سرمایه گذاران چینی محدودیت هایی را برای جذب سرمایه گذار دارند. بازار سهام داخلی دارای نوسانات زیادی است و دولت محدودیتی را برای مبادله ارز خارجی (هر فرد سالانه ۵۰۰۰۰ دلار) درنظر گرفته. این باعث می شود سرمایه گذاری در بازار خصوصی داخلی تنوع و رشد دارایی را تجربه کنند.
ریسک
بایدو، علی بابا، تنسنت (BAT)
یک پژوهش درباره سرمایه گذاران خصوصی بدون توجه به غول های اینترنت چینی بایدو، علی بابا و تنسنت هیچ وقت کامل نخواهد شد. سهم بازار این سه تا ماه فوریه ۲۰۱۹ مقدار ۹۵۶.۴ میلیارد دلار است. آنها تقریبا به تمام تکنولوژی چین ورود کردند و سرمایه‌گذاری‌های بی شماری را در شرکت‌های تابع انجام دادند.
این سه شرکت رابطه نزدیکی با دولت چین دارند و حتی می‌توانند تاثیر بسیاری در صنایع غیر از بخش تکنولوژی داشته باشند. در گزارش اخیر چین بیان می‌شود که بودن در شبکه و زیرساخت این سه شرکت می‌تواند موفقیت‌های بسیاری را به وجود آورد. قرار گرفتن در شبکه ارتباطات این سه شرکت موفقیت چشمگیری را برای شرکت‌های دیگر به ارمغان می‌آورد.
پتانسیل برای احیا شرکت‌های تحت کنترل دولت: از آنجایی که اغلب، رشد توسط شرکت‌های خصوصی انجام گرفت و در همین راستا چین رهبری اقتصاد خود را به دست شرکت‌های خصوصی سپرد. با توجه به اینکه روند غالب فروش سهام شرکت‌های تحت کنترل دولت به بخش خصوصی بود اما حداقل ۴۶ شرکت خصوصی در سال ۲۰۱۸ موافق فروش سهام خود به شرکت‌های تحت مدیریت دولتی بودند.
این موضوع بسیار دشوار است که بیان کنیم چگونه شرکت‌های تحت مدیریت دولت احیا خواهند شد و سرمایه‌گذاران باید ارزیابی‌های دقیقی برای رقابت با این شرکت‌ها داشته باشند. دولت چین سیاست‌های مختلف داخلی از قبیل طرح توسعه ۲۰-۲۵ چین و تاکید بر کسب‌وکارهای داخلی یا کسب‌وکارهایی با صاحبان چینی را بیان کرد. همین اقدام باعث ایجاد قوانین جدید در آینده و سختگیری‌های بیشتر برای نهادهای خارجی از جمله شرکت‌های سرمایه‌گذاری‌های خصوصی برای ادامه فعالیت در این منطقه خواهد شد.
دولت و قوانین
نظارت دولت عامل مهمی است که در تمام مراحل سرمایه‌گذاری خصوصی در چین تاثیر می‌گذارد. مقررات سرمایه‌گذاران خطرپذیر و خصوصی در درجه اول توسط کمیته امنیت چین و کمیته مدیریت دارایی چین تنظیم می‌شود. دولتهای محلی بخش‌های مختلف چین بر اجرا قوانین نظارت می‌کنند. در حالی که دولت مرکزی، سرمایه‌گذاری و خروج را محدود می‌کند سیاست‌های محلی ریسک‌های بزرگتری را به سرمایه‌گذاران نشان می‌دهد.
نبود شفافیت قانونی:
یک چالش مهم برای سرمایه‌گذاری در چین نبود پیشبینی درست و شفافیت در محیط کسب‌وکار چین می‌باشد. برای سرمایه‌گذاران تناقض‌هایی در تفسیر و کاربرد قوانین و مقررات یک ریسک می‌باشد. مقررات ممکن است به دلیل شرایط سیاسی یا اقتصادی سختگیرانه‌تر شود.
توسعه قراردادها: برخلاف دولتهای غربی، قراردادها در چین هنوز به شکل درست تنظیم نشده است. ادامه مذاکرات و تغییرات در این اسناد باعث تکامل کسب‌وکارها می‌شود و این امر به احتمال زیاد خبر مهمی برای سرمایه‌گذاران خارجی که انتظار ثبات و شفافیت در قراردادها را دارند می‌باشد.
تخمین بیش از حد اندازه بازار:
برخلاف تصور مردمی که چین را تنها فرصت بازار با تقریبا ۱.۴ میلیارد مصرف‌کننده می‌دانند، این کشور دارای ۳۴ استان است که هر استان دارای رفتار منحصر به فرد مصرفی هستند و نمیتوان یک محصول مشخص را به کل کشور به دلیل تفاوت الگوی مصرفی اختصاص داد.
بر اساس نگرانی‌های منطقی اندازه‌ی بازار چالش بزرگی است. این صحیح است که جمعیت ۱.۴ میلیاردی با طبقه متوسط رو به رشد فرصت مناسبی برای سرمایه‌گذاری باشند اما قوانین تجارت داخلی چین و مقررات محلی اصطحکاک‌های زیادی را به وجود می‌آورد و همین مورد باعث کم شدن سایز فرصت‌ها می‌شود.
محدودیت‌های بخش سرمایه‌گذاری: سرمایه‌گذاران خارجی در بخش‌هایی که میخواهند سرمایه‌گذاری کنند دچار محدودیت‌هایی هستند. اخیرا مقررات باعث از دست دادن بخش‌هایی که دولت حساسیت کمتری دارد شده است.
بخش‌هایی با حساسیت بالا و قوانین زیاد شامل رسانه و محتوا، فرهنگ، خدمات مالی و شبکه‌های اجتماعی می‌باشد. زیرساخت‌های فناوری اطلاعات و آنالیز داده‌ها دارای قوانین بسیاری می‌باشند. بانک‌های محلی اخیرا مجاز به پذیرش سرمایه‌گذاران خارجی شده اند.
ملاحظات خروج از بازار:
لازم به ذکر است که مسیر خروج برای شرکت‌های چینی دچار محدودیت‌هایی می باشد که این امر وابسته به ساختار صندوق سرمایه‌گذار و نظارت شدید دولت و محدودیت‌های سنگین می‌شود. اکثر بنیانگذاران ترجیح می‌دهند در بازار سهام هنگ کنک عرضه شوند، زیرا این بازار دارای قوانین مناسب، بین المللی بوده اند و نزدیک به بازارهای جهانی می‌باشند.
اخیرا بازار سهام هنگ کنک تعداد سهام ها برای ارایه را دو برابر کرده است. این موضوع بر جذب شرکت‌های تکنولوژی محور با حق رای متفاوت کمک می‌کند. متاسفانه بازار سهام هنگ کنک در طول سال گذشته عملکرد خوبی نداشته است. اکثر شرکت‌ها در مبادلات عمومی دچار کاهش ارزش نسبت به قیمت عرضه عمومی سهام شده‌اند.
