تلفن‌های هوشمند ارزان از مرز چین وارد میانمار می‌شوند و اغلب آنها تا حدودی از زبان برمه‌ای پشتیبانی می‌کنند و اپلیکیشن‌هایی مانند وی‌چت و سایر اپلیکیشن‌های چینی روی آنها از قبل نصب شده‌اند. این شرایط موجب تشکیل اکوسیستم دیجیتالی چین با ویژگی‌های برمه‌ای می‌شود.
ایالت شان، در شمال شرق میانمار، یک گذرگاه مهم تجاری است که کشور را به شریک تجاری مهم خود یعنی چین وصل می‌کند. منابع طبیعی، محصولات کشاورزی و اجناس تولید‌شده از طریق کانال‌های رسمی و اقتصاد غیررسمی از این مرز حمل می‌شوند.
اخیرا اپلیکیشن وی‌چت نیز به این موارد اضافه شده است. این اپلیکیشن پیام‌رسان چینی که در چین کاربران زیادی دارد – با بیش از یک میلیارد کاربر ماهانه فعال در سال ۲۰۱۸ – طرفداران جدید و مشتاقی در بین تجار ایالت شان پیدا کرده است.
برای مثال، وی‌پی یکی از محبوب‌ترین قابلیت‌های وی‌چت است. این قابلیت پرداخت که خرید و انتقال وجه را در چین آسان می‌کند، با واحد پولی میانمار، کیات، کار نمی‌کند و تاجران برمه‌ای، صاحبان فروشگاه و خریدارانی هستند که به طور منظم از آن برای کسب‌و‌کار خود در داخل میانمار و یا چین استفاده می‌کنند.
در نتیجه همیشه مقداری پول در حساب وی‌چت آنها می‌ماند زیرا نمی‌توانند آن را به واحد پول خود تبدیل کنند. اما آنها راه‌های هوشمندانه‌ای برای این کار دارند: می‌توانند رنمینبی چین را از طریق عاملان غیررسمی که میانمار هستند و با چین ارتباطات کاری دارند، به کیات تبدیل کنند و به آنها کارمزد دهند؛ یا می‌توانند محصولاتی با همان قیمت در چین خریداری کرده و سپس آنها را وارد کشور کنند.
توسعه زیرساخت‌ها
در میانمار اخیرا توسعه‌هایی صورت گرفته است. تا سال ۲۰۱۴ یا ۲۰۱۵، تجارت خرده‌فروشی کاری طاقت‌فرسا بود. بسیاری از کسب‌و‌کارهای شهرهای کوچک و روستاها به تلفن دسترسی نداشتند و باید منتظر می‌ماندند تا افراد به سراغشان بیایند یا خودشان به بازارهای عمده‌فروشی می‌رفتند.
میانمار در طول سال‌های دیکتاتوری نظامی منزوی شده بود و در نتیجه زیرساخت اولیه آن نادیده گرفته شد. به همین خاطر دسترسی افراد به تلفن، کامپیوتر، موبایل و غیره بسیار سخت و پرهزینه بود. مخابرات نیز در انحصار میانمار پست بود.
در سال ۲۰۱۰، فقط ۵۹۴هزار مشترک تلفن همراه در این کشور وجود داشت؛ یعنی از هر ۱۰۰ نفر حدود ۱ نفر به این امکانات دسترسی داشت. هزینه سیم‌کارت‌ها برای اکثر افراد بسیار بالا بود و هنوز نیز هزینه تلفن زیاد است.
تلفن‌های ثابت خصوصی به‌ندرت در شهرهای بزرگ وجود داشت بنابراین افراد از تلفن‌های همگانی استفاده می‌کردند. ارتباط برای اهداف شخصی و تجاری ساده نبود، اما در سال ۲۰۱۱ شرایط تغییر کرد. دولت جدید یک برنامه اقتصادی را اجرا کرد. سانسور رسانه‌ای را حذف کرده و بازار مخابرات را به روی اپراتورهای خارجی گشود.
شرکت نروژی تلنور و شرکت قطری اوردو توانستند شبکه‌های همراه جدید را در این کشور ایجاد کنند. آنها خدمات‌رسانی خود را در آگوست ۲۰۱۴ آغاز کردند و موفقیت آنها بیش از حد انتظار بود. قیمت سیم‌کارت به ۱٫۵ دلار کاهش یافت و مردم زیادی سیم‌کارت و تلفن همراه خریدند. تعداد اشتراک موبایل از ۶٫۸۳۲٫۳۸۰ در سال۲۰۱۳ به ۲۹٫۰۲۹٫۳۴۲ در سال ۲۰۱۴ رسید.
این کشور نه‌تنها از نظر تلفن بلکه از نظر دسترسی به اینترنت نیز پیشرفت کرد. در نتیجه تعداد فروشگاه‌های تلفن همراه به طور قابل توجهی رشد کرد. در قسمت‌های دورافتاده و روستایی میانمار فروشگاه‌های کوچکی وجود داشت که تعداد محدودی از تلفن‌های همراه را به فروش می‌رساند.
این تلفن‌ها به طور قانونی و با گارانتی وارد کشور می‌شدند و گاهی نیز از زبان برمه‌ای پشتیبانی می‌کردند. در فروشگاه‌های شهری بیشتر تلفن‌های هوشمند چینی به فروش می‌رسیدند. قیمت این تلفن‌ها از ۳۵ دلار شروع می‌شود تا ۱۸۰ دلار هم می‌رسد.
برندهای مختلف از هواوی گرفته تا برندهای متعلق به کارآفرینان چینی مانند کنبو، ویوو، کول پد، جیونی، زوپو و میزو که در غرب چندان شناخته شده نیستند، اما سهم بزرگی از بازار را در اقتصاد‌های در حال ظهور پیدا کرده‌اند. با اینکه این تلفن‌ها ارزان هستند و می‌توانند قابلیت‌های تلفن هوشمند و دسترسی به اینترنت را به افراد ارائه دهند، از نظر دوام و کارایی در رده‌های پایین قرار دارند.
تجربه کاربران تلفن همراه که تلفن‌های هوشمند ارزان‌تر را خریداری می‌کنند، نه‌تنها با یک انتخاب سطحی از نظر برند و قابلیت‌ها آغاز می‌شود بلکه به این دلیل است که فروشندگان نمی‌دانند دقیقا چه چیزی را می‌خرند. این درباره ایالت شان صدق می‌کند.
در این ایالت به دلیل مرزهای گسترده با چین همواره اجناس زیادی از چین وارد می‌شوند مانند تلفن همراه. معمولا این تلفن‌ها در فروشگاه‌های چینی خریداری می‌شوند و برای بازار صادرات در نظر گرفته نشده‌اند.
در مناطقی مانند میانمار اینترنت با قابلیت پایین، محتوای کم و پلتفرم‌های بسته‌تر و با مشکلات بیشتر در ایجاد محتوا و جست‌وجوی اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرد. با اینکه میانمار با تمام این مشکلات مواجه نیست
این تلفن‌ها قبل از فروش برای بازار میانمار طراحی می‌شوند اما هنوز رد پای اکوسیستم اینترنتی چین در آن مشهود است:
سیستم عامل ترکیبی از زبان انگلیسی و چینی است حتی وقتی زبان پیش‌فرض به زبان انگلیسی تغییر می‌کند. این امر چالش‌هایی را برای افراد باسواد ایجاد می‌کند.
مسیر استفاده از اینترنت همراه اغلب در یک محیط ناآشنا شروع می‌شود زیرا اکثر مردم هیچ تجربه‌ای درباره دستگاه‌های دیجیتالی ندارند و تلفن هوشمند اولین دستگاه دیجیتالی است که دیده‌اند. به علاوه، آنها باید با زبانی کار کنند که با آن آشنا نیستند.
هنوز موانعی برای دسترسی وجود دارد، از آنجا که اتصال اینترنت در خارج از مناطق شهری با مشکل رو‌به‌رو‌ست، شبکه در زمان اوج مصرف کند می‌شود و هزینه داده بسیار بالا‌ست. در حالی‌که تلفن‌های هوشمند مقرون‌به‌صرفه و ساخت سریع زیرساخت امکان داده است تا میلیون‌ها نفر وارد فضای آنلاین شوند، دسترسی به اینترنت از طریق تلفن همراه طبق انتظارات پیش نرفته است.
افراد بیشتری به اینترنت دسترسی دارند اما اینترنت آنها با اینترنت کاربران در شهرهای ثروتمند در سراسر دنیا بسیار متفاوت است. در مناطقی مانند میانمار اینترنت با قابلیت پایین، محتوای کم و پلتفرم‌های بسته‌تر و با مشکلات بیشتر در ایجاد محتوا و جست‌وجوی اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اقبال وی‌چت
با اینکه میانمار با تمام این مشکلات مواجه نیست، نکته مهم آن است که مصرف تلفن هوشمند و مصرف اینترنت از طریق تلفن هوشمند، چالش‌های جدی را برای کاربران جدید ایجاد می‌کند و ترکیب تنظیمات پیش‌فرض و میان‌رشته‌ای تفاوت چشمگیری را در نحوه استفاده افراد از دستگاه‌ها ایجاد خواهد کرد.
نصب اپلیکیشن از قبل روی تلفن هوشمند یک راهکار مناسب است تا افراد با بودجه کم بتوانند از این اپلیکیشن‌ها استفاده کنند. تلفن‌های هوشمندی که از چین می‌آیند، اغلب وی‌چت دارند و ایالت شان به دلیل روابط تجاری با چین پایگاه کاربران بزرگی برای وی‌چت است.
به عبارت دیگر، این اپلیکیشن برای مصرف تجاری و شخصی در میانمار بسیار کاربرد دارد. قابلیت‌های آن نیز برای کاربران اینترنت همراه با سواد کم و شبکه‌های اینترنتی نامناسب و آهسته بسیار مناسب است:
با استفاده از ترکیبی از عکس، پیام صوتی، ویدئو، ایموجی و حتی قابلیت ترجمه زبان چینی به انگلیسی، این اپلیکیشن قابلیت‌های زیادی را در اختیار کاربران قرار می‌دهد.
سایر تاجران بزرگ با استفاده از همین تاکتیک‌ها کسب‌و‌کار بین‌المللی خود را انجام می‌دهند. روابط با تامین‌کنندگان (یا خریداران، از نظر محصولات کشاورزی و منابع طبیعی) به طور حضوری صورت می‌گرفت، که موجب ایجاد حس اعتماد بین طرفین می‌شد اما پس از آن این روابط با وی‌چت ادامه پیدا می‌کرد.
بنابراین، وی‌چت، سمبل اینترنت چین، در سایر کشورها نیز بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. در کل، ارتباط با چین با کمک این اپلیکیشن ادامه پیدا می‌کند زیرا اکثر موارد استفاده از این اپلیکیشن به نوعی نشانه‌ای از رابطه تجاری با این کشور دارد.
با این حال جالب است که این اتفاق دارد در خارج از راهبرد بومی‌سازی تنسنت – که وی‌چت را در سال ۲۰۱۵ در برمه راه‌اندازی کرد – صورت می‌گیرد. وی‌چت به زبان‌های انگلیسی و چینی استفاده می‌شود اما کاربران معمولا از شیوه‌های غیر کتبی برای برقراری ارتباط خود استفاده می‌کنند.
اجناس خریداری و فروخته‌شده در این اپلیکیشن اغلب به طور قانونی خریداری می‌شوند اما به طور غیر قانونی وارد میانمار شده یا از میانمار خارج می‌شوند. از آنجا که این اپلیکیشن و تلفن‌های هوشمند چینی پایگاه کاربری بزرگی در منطقه جنوبی دارد، جالب است ببینیم که آیا اینترنت چین به یک اینترنت ثانویه تبدیل خواهد شد زیرا که از نظر مدیرعامل گوگل سازمانی است که کاملا مستقل از آمریکا عمل می‌کند یا اینکه یک ترکیب جدید به وجود خواهد آمد که ترکیبی از فناوری چین و آمریکا در کسب‌و‌کارهای محلی و اقدامات اجتماعی است.
1 Comment