آدا که متولد منطقه کارائیب است، درحال حاضر روی برنامه ایمیل در شبکه‌های اجتماعی برای شرکت‌ها کار می‌کند و در تلاش است که امکانات هوش مصنوعی را نیز وارد این حوزه کند، اما شکست در پروژه Notezilla در دوره دبیرستان را همچنان به خاطر دارد.
در آن روزها او تنها به این نکته فکر می‌کرد که آموزش را برای همسالان خود لذت‌بخش کند. در روزهایی که آدا درگیر تعداد زیادی امتحان دشوار در زمینه ادبیات بود و باید نکاتی را از کتاب «تاجر ونیزی» برداشت می‌کرد، دریافت که سریع‌ترین راه برای آموختن مطالب آن است که نکات کتاب را به دیگران آموزش دهد.
به همین دلیل تعدادی یادداشت از متن کتاب تهیه کرد که به زبان محاوره‌ای متداول در گفت‌وگوهای دوستانه نوشته شده بود و آن را بامقدار زیادی از گویش محلی در هم آمیخت و به شخصیت‌های کتاب اسامی مستعار داد که نشان‌دهنده اثر ناشی از خواندن متن مربوط به آنها بود.
گرچه در واقع از ابتدا قرار نبود کسی این یادداشت‌ها را بخواند، اما وقتی که آنها را از طریق فیس‌بوک برای یکی از آشنایان فرستاد، دوستش به یادداشت‌ها علاقه‌مند شده و نسخه چاپی از آنها تهیه کرد. به این ترتیب یادداشت‌ها در دبیرستان منتشر شد و مورد استقبال سایرین قرار گرفت.
۶ماه بعد او کار روی طرح خود به نام Notezilla را شروع کرد تا این یادداشت‌ها را به شکل مناسب‌تری به دست دیگران برساند. طرح او این بود که منابع درسی توسط دانش‌آموزان و برای دانش‌آموزان تهیه شود، در جریان این کار، دانش‌آموزان نکات لازم را از طریق یاددادن به دیگران فرابگیرند و خوانندگان متون هم مطالب قابل استفاده‌ای را که با روشی مفید و جذاب تهیه‌شده در اختیار داشته باشند.
تکمیل طرح Notezilla
آدا که قبل از آن هیچ تجربه‌ای در برنامه‌نویسی نداشت، شروع به آموختن زبان‌های برنامه‌نویسی کرد و همه سرگرمی‌های شخصی‌اش را کنار گذاشت تا مهارت‌های لازم را به دست بیاورد و این طرح را تکمیل کند. در همین حال بود که شریکش مشغول تهیه محتوای لازم برای وب‌سایت بود.
آنها پس از مدتی موفق به دریافت برخی حمایت‌ها از طرف دولت محلی شدند اما آدا فکر می‌کند این کمک‌ها مفید نبود چرا‌که مسئولان درک درستی از حمایت نداشتند، آنها هزینه‌هایی را برای توسعه نرم‌افزار و تبلیغات آن دادند، سپس به سمت حمایت از آموزگاران برای تولید محتوا رفتند، اما دیگر فرصتی باقی نمانده و وب‌سایت تعطیل شده بود.
آدا و همکارش وقت و انرژی زیادی را صرف آموختن برنامه‌نویسی کردند، راه و ابزاری را برای طراحی سایت خود در نظر گرفته و پیش رفتند، اما بعد از مدتی دریافتند که شیوه کار آنها برای تولید صفحات وب‌سایت، شیوه درستی نبوده و برای هر تغییر ناگزیر از اصلاح کامل صفحه هستند.
سپس مسیر را تغییر داده و از ابزارهای دیگری استفاده کردند که امکانات بهتری در اختیار قرار می‌گذاشت. اما طرح آنها برای دانش‌آموزان مانند یک شمشیر دولبه بود؛ آنها دریافتند که اگر قرار بود وب‌سایت تنها در بین دوستان استفاده شود، مشکلی تولید نمی‌کند، اما وقتی که به عنوان یک منبع اطلاعات نکات آموزشی است و دانش‌آموزی بخواهد از آن درست آخرین دقایق پیش از امتحان استفاده کند، چه تضمینی برای درستی و قابل اعتماد بودن مطالب وجود دارد؟
بنابراین آرزوی درخشان و جذاب آدا و همکارش برای تبدیل نظام آموزشی به فضایی لذت‌بخش در عمل امکان استفاده و قابلیت اتکای خود را از دست داده بود.
