ویدئوهای به اشتراک گذاشته‌شده در «یوتیوب» این روزها دنیا را تکان می‌دهند. از کلیپ‌های شخصی کاربران گرفته تا مهم‌ترین گزارش‌های خبری دنیا، از آخرین تبلیغات سینمای جهان گرفته تا ویدئوی عملیات تروریستی. از همان آغاز هم ایده آپلود کردن فیلم و کلیپ در یک شبکه اجتماعی آنقدر جذاب بود که مجله تایمز در اولین شماره سال ۲۰۰۶ آن را «اختراع سال» بنامد، یا در نوامبر همان سال، گوگل این وب‌سایت را به ارزش یک میلیارد و ۶۵ میلیون دلار خریداری کند. شاید بتوان گفت آشنایی یک مهاجر تایوانی که با خانواده‌اش به امید زندگی بهتر به آمریکا آمده بود، با جوانی اهل شهر پنسیلوانیا کافی بود تا ایده‌های خلاقانه این دو تبدیل به بزرگ‌ترین وب‌سایت ویدئوهای آنلاین در جهان شود.
ویدئوی «من در باغ‌وحش»
سال ۲۰۰۵ میلادی دو جوانی که هردو در استارتاپ تازه‌کار «پِی‌پال» کار می‌کردند، ساعت‌های ناهار و قهوه را با هم می‌گذراندند و با وجود آنکه «استیو چن» مهندس کامپیوتری شرکت بود و «چاد هارلی» طراح لوگو و وب‌سایت، هردو ایده راه‌اندازی استارتاپی مشترک را در سر می‌پروراندند. زمانی که شرکت ای‌بِی، پی‌پال را به ارزش یک میلیارد و ۵۴ میلیون دلار خریداری کرد، استیو و چاد هم به فکر راه انداختن استارتاپ رویایی‌شان افتادند. توان مهندسی یکی در کنار خلاقیت‌های هنری دیگری، ایده‌های استارتاپی‌شان را مکمل هم می‌کرد و جمع سرمایه و ایده‌های آن دو «یوتیوب» را در کالیفرنیای آمریکا متولد کرد.
اما تولد یوتیوب به یک دورهمی دوستانه در یکی از شب‌های ژانویه ۲۰۰۵ بازمی‌گردد. وقتی چاد روز بعد از مهمانی نمی‌توانست ابزاری برای به اشتراک‌گذاری فیلم‌های شب قبل برای دوستانش پیدا کند، حجم آن‌ها بالا بود و فرستادن آن‌ها دشوار و وقت‌گیر. استیو و چاد همان روز بود که تصمیم به راه‌اندازی شبکه‌ای برای آپلود کردن و به اشتراک‌گذاری آنلاین ویدئوها گرفتند. یک ماه بعد، در فوریه ۲۰۰۵ یوتیوب لانچ شد. اولین ویدئوی به اشتراک گذاشته شده در آن ویدئویی با نام «من در باغ‌وحش» بود، که بنیان‌گذار سوم یوتیوب «جاود کریم» در ساعت ۸ شب بیست و سوم آپریل آن را به اشتراک گذاشت. این ویدئوی ۱۹ ثانیه‌ای که جلوی محل نگهداری فیل‌های باغ‌وحش سندیگو گرفته شده بود، بیش از ۳۱ میلیون‌بار دیده شد و ۲۲۲ هزار کامنت زیر آن نوشته شد.
خداحافظی با یوتیوب
یوتیوب هم مثل تمام شبکه‌های اجتماعی بمبی است که در فضای اجتماعی می‌ترکد. یک سال از تولدش می‌گذشت که روزانه ۶۵ هزار ویدئو در آن آپلود می‌شد و هرروز به طور متوسط ۱۰۰ میلیون نفر ویدئوهای آن را تماشا می‌کردند. آمار و ارقام یوتیوب گواهی بر پیشرفت لحظه‌ای این استارتاپ است. در سال ۲۰۱۰، یوتیوب به‌عنوان اولین وب‌سایت تولیدکننده ویدئوهای آنلاین در آمریکا، که ۴۳ درصد کل ویدئوهای مجازی در آن تولید شده‌اند، شناخته شد. آن زمان این استارتاپ خلاق ۱۴ میلیارد بازدید داشت. اما مثل خیلی از برندهای فناورانه دنیا، در پس این پیشرفت‌ها، روزهای غمگین‌تری هم در انتظار بنیان‌گذاران این استارتاپ است. بعد از ۱۵ سال رفاقت و همکاری در پی‌پال و یوتیوب، چاد و استیو سرانجام راه‌های متفاوتی برای زندگی استارتاپی خود پیش می‌گیرند. چاد هارلی در ۳۷سالگی و در سال ۲۰۱۴ تصمیم می‌گیرد یوتیوب را برای همیشه رها کند و به دنبال راه‌اندازی اپلیکیشن دیگری به نام «میکس بیت» برود. به دنبال چاد، استیو هم بر آن می‌شود تا یوتیوب از آب و گل درآمده را رها کند و به‌عنوان یکی از مدیران کارآفرینی در بخش دیگری از شرکت گوگل مشغول به کار شود. جزئیات این تصمیم‌های ناگهانی کمی مبهم است، اما چاد در سخنرانی‌اش برای ۲ هزار و ۸۰۰ همکار یوتیوب می‌گوید: «کار یوتیوب با من تمام شده و حال همه شما بدون من خوب خواهد بود.» استیو چن هم حاضر به توضیح بیشتری در مورد تصمیم‌گیری‌اش نمی‌شود و بعد از رفتن این دو ایده‌پرداز، یوتیوب سهم گوگل شد.