وقتی در سال ۲۰۱۱ اوان ویلیامز، بنیانگذار و مدیرعامل سابق توییتر به همراه خوزه پینو، شبکه اجتماعی جدیدی به نام مدیوم (Medium) طراحی کردند، چندان کسی آنها را جدی نگرفت. امکان ورود به این شبکه در دو سال اول فعالیتش تنها بر مبنای عضویت در توییتر و بعدتر با دعوت شدن توسط یکی از اعضای وب‌سایت ممکن بود. اما در سال ۲۰۱۳ که درهای عضویت آن به روی همه کاربران فضای مجازی باز شد، مدیوم مثل ویروسی میان همتایان خود رشد کرد. اکنون این شبکه اجتماعی با ایده‌های محوری چون «صدای خود را به اشتراک بگذارید» و «نقطه نظر شما ارزش خوانده‌شدن دارد» به کاربران خود امکان به اشتراک‌گذاری انواع روایت را می‌دهد؛ روایت‌هایی اعم از متن و عکس؛ روایت‌هایی که امروز سیاستمداران، نظریه‌پردازان، روزنامه‌نگاران و کارآفرینان با نوشتن آنها، بخشی از قصه زندگی خود را با جهان به اشتراک می‌گذارند. مدیوم حالا بعد از عمر پنج‌ساله‌اش در بسیاری از فهرست‌های جذاب‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین استارتاپ‌های آمریکایی جا خوش کرده است.
- محتوای مدیوم چیست؟
بنیانگذار توییتر پنج سال قبل تصمیم گرفت پلت‌فرم تازه‌ای برای ثبت لحظات زندگی خلق کند. سایت مدیوم در نخستین روزهای فعالیتش، امکان به اشتراک‌گذاری تصویر و نوشتن متونی با محدودیت ۲۰۰ کاراکتری درباره آن داشت. هرچند این امکان اولیه به سرعت ارتقا پیدا کرد و اجازه نداد ایده مدیوم چیزی شبیه اینستاگرام یا در آن روزها، پینترست باقی بماند. مدیوم به جای آنکه خود را تبدیل به آلبوم عکسی مجازی کند، کم‌کم محتوای خود را به سمت متن نوشتاری پیش برد و از کاربران توییتر دعوت به عضویت کرد. وقتی موجی از استقبال شکل نگرفت، عضویت در آن برای همگان آزاد شد. حالا هر کسی می‌توانست هر روایتی از شکست عشقی خود تا نظریه‌های سیاسی و گزارش‌های اجتماعی را در آن منتشر کند و کاربران می‌توانستند پست‌ها و مطالب مختلف را به یکدیگر توصیه کنند.
کم‌کم مدیوم محتوایی شبیه یک وبلاگ جمعی به خود گرفت؛ وبلاگی با موج عظیم کاربران که هر کدام با عینک خود روایتی از زندگی به اشتراک می‌گذاشتند. البته در این میان نام میلیاردری چون اوان ویلیامز بر سر در مدیوم در رشد آن بی‌تاثیر نبوده است. به ادعای خودش، هر توییتی که او درباره استارتاپ جدیدش با هشتگ مدیوم منتشر می‌کرد، یک‌شبه هزار کاربر به وبلاگ جمعی آنها اضافه می‌شد.
- رشد ایده‌های یک استارتاپ
اخیرا مدیوم برای سودرسانی به برخی کاربران خود، قابلیتی به نام «مدیوم برای ناشران» را اضافه کرده است؛ ویژگی منحصر‌به‌فردی که این امکان را به ناشران و نویسندگان می‌دهد تا برای به اشتراک‌گذاری مطالبی که حق کپی‌رایت برای آنها لحاظ شده، از خوانندگان و پیروان خود حق خوانش ماهانه‌ای دریافت کنند؛ قابلیتی که به نویسندگان و ناشران آثار جسارت بیشتری در به‌اشتراک‌گذاری نوشته‌هایی می‌دهد که در قبال انتشار آنها در مجلات و کتاب‌ها پول دریافت می‌کنند.
اکنون با وجود آنکه زمان زیادی از عمر مدیوم نمی‌گذرد، بسیاری آن را نسخه دیجیتالی از کتاب، مجله، خاطرات شخصی و گزارش‌های تفصیلی می‌دانند. به نوعی می‌توان گفت هر‌کس ایده‌ای دارد و به هر دلیلی در جای دیگری نمی‌تواند آن را به اشتراک بگذارد، مدیوم این امکان را به‌راحتی برای او فراهم می‌کند. از طرف دیگر مکانیسم ویژه این برنامه به‌گونه‌ای است که میزان استقبال از یک متن را نه بر اساس تعداد کلیک‌ها روی آن، که طبق زمان و دقایقی که خوانندگان صرف خواندن آن کرده‌اند، اندازه‌گیری می‌کند و به همین خاطر هر کاربر به آماری کیفی از مخاطب و مطلب به اشتراک‌گذاشته‌اش به دست می‌آورد.
این استارتاپ خلاق تاکنون با سرمایه ۸۲ میلیون دلاری از شرکت ونچر کپیتال به حیات خود ادامه می‌دهد و اوان ویلیامز درباره آن می‌گوید: «مدیوم زمانی خلق شد که هیچ‌کدام از بلاگرها از ورد‌پرس تا سیکس‌آپارات دیگر مثل قبل کاربران وفادار خود را نداشتند. مدیوم تنها یک وبلاگ جمعی نیست، بلکه اعتماد‌به‌نفس به اشتراک‌گذاری ایده‌ها و نوشته‌ها را به کاربران می‌دهد؛ نرم‌افزاری که همه ما می‌دانیم قرار نیست مثل توییتر یا فیس‌بوک همه گروه‌های مجازی را به خود جلب کند، بلکه به دنبال کسانی است که می‌خواهند ایده‌های جدی آنها خوانده شود.»
