پنجاه و پنج سال زمان مناسبی برای نوستالژی شدن یک برند در کشوری است که تمام خاطرات خوب و بدش به سرعت برای مردم رنگ و بوی نوستالژیک می گیرد. قصه گرجی هم همین است، برندی که نیم قرن از حضورش در خانه های مردم ایران می گذرد. بیسکوییت هایش نه تنها چاشت صبحگاهی و عصرانه ما بوده، که ملودی تبلیغات تلویزیونی اش هنوز به گوشمان آشنا است. شاید نوستالژیک ترین محصول گرجی برای ما، بیسکوییت های باغ وحشی اش باشد که بسته بندی زرد رنگشان، نگاه های کودکانه ما را می ربود و همراه همیشگی مان در کیف های مدرسه بود.
شرکت گرجی پنجاه سال پیش برای تولید بیسکوییت و عرضه محصولی ایرانی در بازاری که مملو از محصولات خارجی بود، پا گرفت و امروز باید سیر تحولاتش را در تابلوی بازار بورس اوراق بهادار تهران جست و جو کرد. جایی که سهام گرجی هر روز بالا و پایین می‌رود و خریداران و فروشندگان زیادی این سهام شیرین را دست به دست می‌کنند. بیسکوییت گرجی که در روزهای آغاز تولدش یک شرکت سهامی خاص بود، اکنون بیش از 3 هزار سهامدار دارد.
این روزها بیش از نیم قرن از حیات گرجی می گذرد و افت و خیزهای این برند داخلی در طول سالها کم نبوده است. در سال های 86 و 87 ارزش سهام گرجی افزایش یافت و در سال 91 هم توانست با گرفتن مجوز از اداره نظارت بر بازار اولیه سازمان بورس و اوراق بهادار سرمایه اولیه خود را با انتشار سهام افزایش دهد. بر این اساس گرجی 20 میلیون برگه سهم به ارزش هر سهم هزار ریال منتشر و عرضه کرد تا به گفته خود برای جبران مخارج سرمایه ای و تامین سرمایه در گردش دست به اصلاح ساختار مالی خود بزند. بیسکویت گرجی با وارد کردن ماشین آلات پیشرفته از کشورهای آلمان، سوییس و انگلستان خطوط تولیدی خود را در چند مرحله توسعه داده و توانسته هم اکنون ظرفیت تولید خود را از مرز 10 هزار تن در سال عبور دهد. محصولات خود را نه تنها در ایران که در شیخ نشین های حوزه خلیج فارس، آسیای میانه، آفریقا، عراق و افغانستان نیز روانه بازار می‌کند.
- گرجی از آغاز تا امروز
شاید شاهکار گرجی در همان ابتدای شکل گیری این بود، که مرحوم گرجی کارخانه شرکت را در رباط کریم راه اندازی کرد. منطقه ای برخلاف حال حاضر که شهری بزرگ و صنعتی است، در آن روزها دور افتاده و محروم بود، که تنها راه امرار معاش مردمش از کشاورزی بود. در طی سی سال پس از انقلاب افراد زیادی بودند که در گرجی پرورش یافتند و خود پس از مدتی به دنبال تولید و تاسیس واحدهای صنعتی کوچک رفتند.
مرحوم گرجی خود پیش از راه اندازی گرجی بیست سال در هند ساکن بود و کالاهای ایرانی مثل فرش و چای را به هندوستان می‌برد. پس از بازگشت از هند نیز چند شرکت بسته بندی چای را راه اندازی کرد و به کارهای تولیدی پرداخت. پس از آن بود که با ایده پسرش حسین گرجی و کمک پسر دیگرش فرخ گرجی شرکت بیسکویت گرجی را برپا کرد. حسین گرجی در انگلستان درس خوانده بود و ایده تولید بیسکویت را نیز از این کشور که میتوان آن را مهد بیسکویت دانست، به پدر داد و پس از استقبال پدر، خود امور بازرگانی و فروش شرکت را بر عهده گرفت. فرخ گرجی هم جوانی تحصیل کرده بود، که مدیریت تولید در کارخانه را برعهده گرفت. پس از درگذشت مرحوم گرجی برادران نیز سهام خود را واگذار کردند و از مجموعه خارج شدند، اما فائزه دختر مرحوم گرجی هم چنان راه پدر را ادامه داد.
گرجی پس از انقلاب به مدت 17 سال تحت نظارت شرکت مالکیت‌های صنعتی بود که پس از فراز و فرودها به سازمان خصوصی سازی تغییر پیدا کرده است. هم اکنون خانواده فائزه گرجی با در اختیار داشتن 33 درصد سهام بزرگ‌ترین سهامدار گرجی است و دومین سهم هم از آن شرکت سرمایه گذاری ملی ایران است. بقیه سهام در دست افراد حقیقی است و جای خوشبختی است که بسیاری از کارگران گرجی جزو سهامدارانش هستند.
