برخلاف اکوسیستم سیلیکون‌ولی کالیفرنیا که همه ایده پردازانش تجربه حداقل یک‌بار شکست را با افتخار به دوش می‌کشند، در کشور هند مختصات فضای کارآفرینی متفاوت است. شکست در استارتاپ‌های کشور هند مفهومی تقدیس‌شده یا دروازه موفقیت‌های بعدی نیست، بلکه نشانی از ضعف و مقدمه شکست‌های بعدی به شمار می‌رود. هند همچون کشورهای دیگر آسیایی، این روزها تجربه‌های مکرر استارتاپ و ایده‌های خلاقی را که در انتظار راه‌اندازی‌شدن هستند، در خود جای داده است. در سال ۲۰۱۵ نزدیک به ۸ میلیارد دلار سرمایه در این کشور خرج راه‌اندازی کسب‌وکارهای نوپا شده است.
یکی از استارتاپ‌های هند که کسی خواب ناکامی‌اش را نمی‌دید، رستوران «دازو» بود. رستورانی با سرمایه‌گذارانی برجسته چون یکی از مدیران گوگل در هند، مدیرعامل سایت آمازون در هند و چندین سهام‌دار برجسته دیگر که همه پیش‌بینی می‌کردند یکی از پررونق‌ترین ایده‌های سرمایه‌گذاری کشور را دارند، در حالی که این رستوران برآورد سرمایه اولیه‌اش یک میلیون دلار بود، کمتر از یک سال پس از راه‌اندازی به زمین خورد.
دازو یک آشپزخانه و رستوران اینترنتی بود که با غذاهای مخصوص سرآشپزهایش در شهر بنگلور شروع به کار کرد. ایده اولیه ارائه همزمان امکان سفارش غذای آماده و در عین حال سفارش موادغذایی و درخواست سرآشپز برای طبخ غذا در خانه شخصی افراد بود. اما بعد از مدتی نوع سفارش‌ها و مشتریان آن را از یک رستوران لوکس مجازی تبدیل به یک کترینگ ساده کرد. بی‌توجهی مشتریان به خدمات ارائه غذا و درخواست آنها برای کاهش قیمیت سرویس‌ها، این آشپزخانه اینترنتی با خدمات پذیرایی و طبخ غذا را به یک تهیه غذای ساده تقلیل داد. از سوی دیگر شیوه خاص طبخ غذاهای سرآشپز به زودی در شهر سرایت کرد و رستوران‌های دیگر غذای مشابهی را با کیفیت پایین‌تر و قیمت مناسب‌تر در فضای شهری می‌فروختند. رستوران‌های دیگر بنگلور هم سفارش مواد غذایی اولیه خود را به وب‌سایت داده و بدون درخواست آشپز، خودشان به پخت‌وپز مشغول می‌شدند. کمتر از یک سال بعد، دازو شکست خورد و نشان داد که ایده راه‌اندازی آشپزخانه مجازی در هند چندان هم برای مشتریان جذاب نیست. وب‌سایت «تکنولوژی در آسیا» که فهرستی از استارتاپ‌های شکست‌خورده یا موفق در کشورهای آسیایی را در خود جای داده است، درباره دلایل ناکامی این ایده می‌نویسد: «وقتی استارتاپی توسط جمعی از مدیران و سرمایه‌گذاران برتر هند شکل می‌گیرد، باید پیش از هر چیز روی جامعه‌ای که قصد ارائه خدمات به آن دارد، مطالعه کرده باشد. بنگلور یکی از شهرهای پیشرفته هند است که جمعیت جوان و خارجی زیادی در خود جای داده؛ اما این مسئله الزاما به معنای موفق‌شدن یک آشپزخانه مجازی در شهر نیست. چراکه این باور در مردمان هند وجود دارد که غذای خانگی را خودشان طبخ کنند و زمانی که قصد خوردن غذای غیرخانگی دارند، به رستوران بروند. مفهوم رستوران مجازی برای هند زیادی لوکس و شیک است، درحالی‌که این ایده بی‌شک در نیویورک فوق‌العاده خلاق و پرمخاطب خواهد بود.»
