تولید قطعه یا مدل عمدتا مستلزم صرف هزینه، زمان و نیروی انسانی متخصص است. از طرفی در‌برخی موارد نیاز به ساخت یک نمونه از مدل مورد‌نظر وجود‌دارد. با‌توجه به‌هزینه بالای مواد اولیة ساخت برخی از قطعات با مواد اصلی ریسک بالایی دارد. از این‌رو بشر از سال 1950 به فکر ایجاد روشی جهت تولید نمونه‌ای از قطعه مورد‌نظر با سرعت‌بالا و سهولت ممکن افتاد که آن را «نمونه سازی سریع» نامید. اولین نمونه این دستگاه تحت عنوان SLA در سال 1986 تولیدشد که امروزه به این دستگاه‌ها «چاپگر سه بعدی» گفته می‌شود. امروزه از این سیستم‌ها در صنایع قطعه‌سازی، اتومبیل، لوازم‌خانگی، نظامی، معماری، ماکت‌سازی، تجهیزات‌پزشکی، مجسمه‌سازی و…. استفاده می‌شود.
با نگاهی اجمالی به‌تحولات صنعتی چند دهه اخیر کشور بی‌شک ما همواره همراه با تکنولوژی‌های نوین دنیا‌بوده‌ایم. درحالحاضر جدیدترین سیستم‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری با‌فاصله کمی از تحولات‌جهانی در کشور استفاده‌می‌شود که از‌جهتی باعث خوشحالی و دلگرمی است. نکته تأسف‌بار در این زمینه عدم تحلیل میزان نیاز بازار داخلی به تکنولوژی‌های نوین جهانی است که به هیچ‌وجه به آن توجهی نمی‌شود. نتیجه این بی‌توجهی ایران را به قبرستان تجهیزات، ماشین‌آلات، تکنولوژی‌های بلااستفاده و نیروی‌انسانی متخصص بی‌کار تبدیل نموده‌است. درحالحاضر تعداد قابل توجهی ماشین CNC توسط صنایع دولتی، کارگاه‌ها و کارخانه‌های خصوصی در سال‌های اخیر خریداری‌شده که بازدهی، کارآیی و بهروری آنها با توجه به حجم فعالیت صنعتی موجود پایین است.
تکنولوژی نمونه‌سازی سریع در‌ایران در‌سطح صنایع خودرو، لوازم خانگی و نظامی حدود 15 سالی قدمت‌دارد اما ظرف سال اخیر یک تکنولوژی تحت عنوان چاپگرهای سه بعدی اقبال بالایی‌یافته و جو آن تقریبا همه‌گیر شده‌است. شرکت‌های تولید‌کننده‌خارجی در سطح‌گسترده‌ای نسبت به واردات‌و‌فروش آن اقدام نموده‌اند. از طرفی با توجه به حمایت‌های دولتی صورت‌گرفته از شرکت‌های دانش‌بنیان تعداد قابل توجهی پروژه تحقیقاتی، تولیدی ضمن بهره‌گیری از این تسهیلات نسبت به طراحی و تولید این تکنولوژی با کیفیت نامناسب نموده‌اند. جالب اینکه موسسات آموزشی نیز نسبت به‌آموزش نحوه‌استفاده از‌این‌تکنولوژی اقدام کرده‌اند. ادامه این روند قبر جدیدی به قبرستان تجهیزات بلااستفاده کشور می‌افزاید و منابع‌مالی، زمانی و نیروی انسانی که می‌تواند در بخش توجیه‌پذیری صرف‌شود به‌هدر‌خواهد‌رفت. سوال مهم این‌است که با توجه به نیاز‌داخلی چه تعداد چاپگر سه‌بعدی در کشور نیاز‌است؟ تحقیق، طراحی و ساخت آن در کشور چه‌نفعی خواهد‌داشت و اساسا صرفه اقتصادی‌دارد؟
خریداران چاپگرهای سه بعدی قبل از اقدام به خرید صرفه اقتصادی باید آن را با‌توجه به‌برآورد تعداد قطعات‌تولیدی، دقت و ابعاد قطعات تولیدی سنجیده و به‌عبارتی برای‌آن BP توجیهی تنظیم کنند. درصورت عدم توجیه‌پذیری اقتصادی می‌توان از مراکز ارائه‌کننده خدمات نمونه‌سازی سریع موجود بهره‌گرفت. محققان نیز قبل ازاقدام به تولید چنین فناوری به میزان تقاضای بازار داخلی توجه کرده و توان خود را صرف محصولات موردنیاز کشور کنند.
