وزارت امور خارجه آمریکا هر ماه یا دو ماه یک‌بار نمایندگان خود را برای بازدید از Fledge اعزام می‌کند. کشورهایی مانند نروژ، آلبانی، لهستان، رومانی، و هلند؛ عمان، دبی، عربستان سعودی و اردن؛ مکزیک، برزیل و کلمبیا؛ بنگلادش و پاکستان و سایر کشورها نیز حضور پیدا می‌کنند. نمایندگان معمولا یا کارآفرینان اجتماعی هستند یا برای سازمان‌هایی کار می‌کنند که به کارآفرینان کمک می‌کنند و معمولا از سوی دولت پشتیبانی مالی می‌شوند.
تمام آن‌ها می‌خواهند بدانند در کل چگونه باید انرژی کارآفرینی موجود در سیاتل را در کشور خود ایجاد کنند و نیز چگونه یک شتاب‌دهنده استارتاپی موفق ایجاد کنند.
این پرسش بزرگی است و فقط یک پاسخ صادقانه دارد: «هیچ‌کس نمی‌داند.» ممکن است کتاب «براد فلد» کمی کمک کند. برخی از مقالات نیز توضیحاتی درباره نحوه ایجاد و کار اکوسیستم‌ها ارائه داده‌اند، اما هیچ‌کس دقیقا نمی‌داند اکوسیستم چگونه کار می‌کند.
در سال ۱۹۹۲ هیچ اکوسیستمی در سیاتل وجود نداشت. تعداد کمی دفتر سرمایه خطرپذیر که اکثرا دفاتری از سیلیکون‌ولی بودند، وجود داشت. تعدادی نیز کارآفرین و سازمان‌های غیرانتفاعی نیز بود. اما این تعداد در مقایسه با سال ۲۰۱۵ هیچ است. حتی این تعداد از آنچه امروزه در اسلو، زوریخ، دبی یا بوگاتا یافت می‌شود، کمتر بود.
وقتی تمام این نمایندگان در فکر ایجاد یک اکوسیستم کارآفرینی محلی بودند، می‌خواستیم یک اکوسیستم برای شرکت‌هایی ایجاد کنیم که آن‌ها را شرکت‌های هوشیار می‌نامیم. ایجاد این اکوسیستم یک چالش محسوب می‌شود زیرا کارآفرینان و تامین‌کنندگان مالی کافی در سیاتل وجود ندارد تا بتوانیم از اکوسیستم‌های فناوری در سان‌فرانسیسکو، سیاتل و غیره تقلید کنیم. درنتیجه ما می‌خواهیم اکوسیستمی جهانی به وجود آوریم. تونیک و اینوسترز سیرکلز سرمایه‌گذاران را در سطح جهانی سازماندهی می‌کنند و نه در سطح محلی. شبکه ایمپکت‌هاب در سراسر تعداد زیادی از شهرها گسترده شده است. SOCAP هرسال هزاران نفر را گرد هم جمع می‌کند تا موفقیت‌ها (شکست‌های) خود را به اشتراک بگذارند.
ایجاد یک اکوسیستم پررونق مستلزم آن است که تعدادی از افراد به مدت یک دهه یا بیشتر در این زمینه فعالیت کنند. هیچ میانبری وجود ندارد. هیچ‌چیز یک‌شبه به دست نمی‌آید.
