این اقدامات بخشی از سیاست وسیع‌تر چین به نام «اینترنت پلاس» است که در سال 2013 در دوازدهمین کنگره ملی چین مطرح شد. هدف از این استراتژی به شرح زیر است:
چین می‌خواهد طرح عملیاتی «اینترنت پلاس» را به‌منظور یکپارچه‌سازی اینترنت همراه، رایانش ابری و بیگ دیتا، و اینترنت اشیا با تولید مدرن ایجاد کند تا رشد و توسعه سالم تجارت الکترونیک، شبکه‌های صنعتی و بانکداری اینترنتی تقویت و تشویق شود و شرکت‌های مبتنی بر اینترنت بتوانند حضور خود را در بازار بین‌المللی افزایش یابد.
کاملا مشهود است که چین می‌داند یک صنعت اینترنت سالم، کلید و عامل اصلی برای رشد اقتصادی کشور در آینده است و در دنیای فناوری امروز که به‌سرعت به سمت جلو پیش می‌رود، داشتن یک صنعت سالم به‌منزله تقویت نوآوری است. این اقدامات جدید احتمالا گام نخست برای حرکت چین به سمت تسهیل در رشد استارتاپ‌های فناوری است. البته یک مدل منطقه‌ای مفید نیز وجود دارد که چین می‌تواند برای ساخت این اکوسیستم به آن توجه کند و این مدل، سنگاپور است.
در کل وقتی صحبت از صنعت فناوری آسیا می‌شود، تعداد کمی از دولت‌ها به اندازه دولت سنگاپور رابطه خوبی با استارتاپ‌ها دارند. 14 برنامه استارتاپی اصلی وجود دارد که دولت بودجه آن‌ها را تامین می‌کند و تمام این‌ها برای یک ملت با جمعیت 5 میلیون نفری است (در واقع چین به 4799 برنامه استارتاپی نیاز دارد تا بتواند با برنامه‌های سنگاپور هم‌سطح شود). سیاست‌های سنگاپور در این حوزه بسیار کارآمد بوده است؛ در طول چند سال اخیر، استارتاپ‌های سنگاپور نسبت به استارتاپ‌های هر مرکز دیگر در منطقه به موفقیت بیشتری دست یافته‌اند. در نتیجه، اقتصاد سنگاپور همچنان قدرتمند باقی مانده است و می‌تواند بیشتر رشد کند.
تا جایی که من اطلاع دارم، مقامات چین به‌طور واضح اظهار نکرده‌اند که قصد دارند سنگاپور را الگوی خود قرار دهد؛ اما احتمال دارد که مقامات چینی به این موضوع نیز فکر کنند. همه می‌دانند که مقامات چین مدت‌های طولانی است که به مدل اقتصادی سنگاپور علاقه‌مند هستند. چین هزاران نفر را هر سال برای تحصیل و کسب دانش به سنگاپور اعزام می‌کند. آن‌ها اهمیت خاصی برای این کشور قائل هستند. حتی زمانی که یکی از موسسان برجسته سنگاپور، لی کوان، فوت کرد، رهبران ارشد چین اعم از رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر و وزیر امور خارجه این کشور پیام تسلیت خود را برای دولت سنگاپور ارسال کردند. تمام رسانه‌های دولتی چین، رویکرد این مرد را در خصوص رشد صنعت محلی تحسین می‌کردند.
به‌علاوه، سنگاپور یکی از قدیمی‌ترین شرکای چین به‌شمار می‌رود که در حوزه مدرنیزه کردن صنایع با هم همکاری دارند. در دهه 90، سنگاپور در یک سرمایه‌گذاری مشترک و خطرپذیر روی یک پارک صنعتی با فناوری پیشرفته در سوژو با کشور چین همکاری کرد. این دو کشور در نهایت بر سر این پروژه با شکست مواجه شدند، اما نمی‌توان انکار کرد که سنگاپور همچنان یک منبع الهام‌بخش برای مقامات چینی است که فکر می‌کنند چگونه باید فرمانروایی میانه را به یک نیروگاه اقتصادی تبدیل کنند که امروزه سنگاپور به آن دست یافته است.
مقامات چینی باید در خصوص فضای استارت‌‌آپی فناوری رویکرد مشابهی داشته باشند. در واقع بازار چین یکصد برابر بزرگ‌تر از بازار سنگاپور است و در حال حاضر بازیگران جهانی بزرگی در صحنه فناوری این شرکت وجود دارند. اما اندازه چین و موفقیت فناوری نیز برای استارتاپ‌های تازه‌کار چینی خطر محسوب می‌شود؛ استارتاپ‌هایی که به‌دلیل علاقه سرمایه‌گذاران به سرمایه‌گذاری‌های مطمئن‌تر، رفته‌رفته از گردونه خارج می‌شوند. در حال حاضر چین در اواسط یک رشد بزرگ در خصوص تامین بودجه قرار دارد و یافتن منابع مالی چندان دشوار نیست، اما در گذشته سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر چین ملاحظه‌کارانه‌تر بود و بیشتر به سرمایه‌گذاری روی شرکت‌هایی علاقه داشتند که چند سالی از فعالیت آن‌ها می‌گذشت، خطر کمتری آن‌ها را تهدید می‌کرد و احتمال موفقیت آن‌ها بیشتر بود. اگر حباب تامین بودجه چین بترکد (چیزی که بسیاری از سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر انتظارش را دارند)، ممکن است این کشور به روزهایی بازگردد که در طول آن استارتاپ‌های تازه‌کار به‌سختی می‌توانستند بودجه مورد نیاز خود را تامین کنند.
برنامه‌هایی که بیشتر با کمک دولت انجام می‌شود مانند برنامه‌های سنگاپور و هدف آن‌ها کمک به بقای استارتاپ‌ها است، می‌تواند تضمین کند که حتی اگر حباب تامین بودجه چین بترکد، این کشور می‌تواند به تولید استارتاپ‌های جالب و نوآورانه خود ادامه دهد.
