استارتاپ کسب‌وکاری مقیاس‌پذیر است. منظورم از مقیاس‌پذیر هم این است که رابطه بزرگ‌شدن کسب‌وکار متناسب با افزایش منابع کسب‌وکار نیست؛ یعنی اگر مشتریان استارتاپی ۱۰ برابر شوند این استارتاپ مجبور نیست به همان نسبت منابعش را افزایش دهد. منابع هم از منابع انسانی گرفته تا زیرساخت‌های فنی را شامل می‌شود.
اگر کسب‌وکاری متناسب با بزرگ‌شدن بخواهد منابع بیشتری مصرف کند استارتاپ نیست. ما قبل از استارتاپ‌ها، کسب‌وکارهای بزرگ و کسب‌وکارهای کوچک را داشتیم. برخی به‌اشتباه استارتاپ را با کسب‌وکار کوچک اشتباه می‌گیرند.
تفاوت مهم کسب‌وکار کوچک و استارتاپ در مقیاس‌پذیری است. منتها نکته مهم این است که وقتی یک استارتاپ بزرگ می‌شود، دیگر وارد همان دنیایی می‌شود که پیش‌ازاین کسب‌وکارهای بزرگ در آن حضور داشتند. منتها کسب‌وکارهای بزرگی که قبلا استارتاپ بودند، سعی می‌کنند فرهنگ استارتاپی‌شان را حفظ کنند.
اکوسیستم استارتاپی ایران
درباره اکوسیستم استارتاپی ایران صریح و کوتاه می‌گویم که اوضاع خوب نیست. بیشتر استارتاپ‌های ایرانی متمرکز بر خدمات شده‌اند و کمتر به دنبال تولید هستند. منظورم از تولید فقط سخت‌افزار نیست و در زمینه‌های نرم‌افزاری هم دچار مشکل هستیم و حتی استارتاپ‌های معروف ایرانی در زمینه نرم‌افزار تولید ندارند و بیشتر یک کسب‌وکار خدماتی هستند.
در نمایشگاه جیتکس یکی از استارتاپ‌هایی که خیلی مورد توجه قرار گرفت، کسب‌وکاری بود که سه‌چرخه‌ای هوشمند ساخته بود که معایب اسمارت‌های دوچرخ را رفع کرده بود. تأکید می‌کنم که اصرار بر تولید سخت‌افزار ندارم. حتی در حوزه‌ای مانند تولید محتوا هم که نگاه می‌کنید، بیشتر وب‌سایت‌های خبری ایران محتوای دیگران را کپی می‌کنند و این پدیده‌ای است که در آمریکا و اروپا اصلا وجود ندارد. تکراری‌بودن ایده‌ها مهم نیست. سن کسب‌وکارها مهم نیست. مهم این است که به سمت تولید حرکت کنیم و از تمرکز بیش‌ازحدی روی خدمات کم کنیم.
