داشتن یک تیم خوب یک موضوع است و به‌کارگیری توانایی‌های اعضای آن تیم یک موضوع دیگر. بسیارند شرکت‌هایی که مستعدترین افراد را استخدام می کنند ولی از ذهن و تخصص آنان آنچنان که باید، بهره نمی برند. تیم‌سازی و استفاده‌ی حداکثری از توانمندی‌های اعضای یک تیم، تکنیک‌هایی می طلبد که گاه با روش‌های مدیریت سنتی در تعارض قرار می گیرند زیرا مدیران سنتی در ایران معمولا رویکردی غیرمشورتی دارند و کمترین تاثیر را از کارشناسان خود می گیرند – درست شبیه آنچه در اکثر سازمان‌های دولتی شاهد آن هستیم.
یکی از آن تکنیک‌ها برگزاری کارگاه‌های دوره‌ایی است. در این کارگاه‌ها که معمولا در طول یک سفر کوتاه کاری برگزار می شوند همه مدیران یک سازمان گردهم می آیند تا دیدگاه‌ها و نظرات خود را طی جلساتی فشرده و صمیمی با هم به اشتراک بگذارند. در شرکت‌‌های متوسط و بزرگ که ارتباط مدیران با هم به حداقل می رسد، سفرهای کاری می توانند یکی از موثرترین روش‌ها برای بالابردن روحیه تیمی باشد. مهم‌ترین تصمیم‌های سازمانی در رابطه با اهداف، استراتژی‌ها و تاکتیک‌های یک دوره‌ی مشخص در طول این سفرها گرفته می شوند در حالی که همه‌ی مدیران در فرایند تصمیم‌گیری سهیم هستند. به طور قطع، این نوع تصمیم‌گیری موجب خواهد شد تا افراد نسبت به برنامه‌هایی که تدوین می شوند تعهد بیشتری داشته باشند. ضمن آن که، افزایش صمیمیت بین مدیران یک مجموعه باعث تقویت فرهنگ خانوادگی می شود، فرهنگی که در آن افراد خانواده، نه به خاطر انجام وظیفه، بلکه به خاطر حس مسئولیتی که نسبت به هم دارند اهداف سازمانی را دنبال می کنند.
با چنین تلقی‌ای از یک سفر کاری، تپ‌سی هفته گذشته ده‌ها مدیر میانی خود را در جزیره کیش گردهم آورد – سفری که هم فال بود و هم تماشا. این سفر، چندمین سفر کاری کارکنان ارشد تپ‌سی بود که به گفته‌‌ی شرکت‌کنندگان آن بیشترین تاثیر را در افرایش روحیه تیمی و بهبود فرایند تصمیم‌سازی داشته است. برای استارتاپهای کوچک شاید جلسات روزانه یا هفتگی مدیران چاره‌ساز باشد اما وقتی یک استارتاپ تا حد قابل توجهی بزرگ می شود، پراکندگی جغرافیایی پیدا می کند و تعداد کارمندان آن به چند صد نفر می رسد، شاید روش‌های قدیمی برای جلب مشارکت افراد کافی نباشد. سفرهای کاری، هر چند فشرده و پراسترس هستند، اما اگر درست مدیریت شوند می توانند حس همکاری را افزایش دهند و توان فکری افراد را در هم ضرب کنند
