Talent pad عنوان استارتاپی است که نمونه‌های مشابه آن در گوشه و کنار جهان فعالیت می‌کنند؛ کسب‌وکاری که یک جور بنگاه کاریابی آنلاین برای نیروهای متخصص هند بوده، اما تجربه کاری وب‌سایت‌های مشابه و استقبال فارغ‌التحصیلان و افراد جویای کار در کشور نتوانسته تضمینی بر ادامه حیاتش باشد. هرچند این وب‌سایت با سرمایه‌گذاری شرکت هلیون که یکی از بزرگ‌ترین هلدینگ‌های بین‌المللی هند است، فعالیتش را آغاز کرد و تا پایان سال ۲۰۱۵ به موفقیت‌های بزرگی دست یافت، امروز یکی از کسب‌وکارهای شکست‌خورده هند محسوب می‌شود. اما چرا این استارتاپ یا شرکت‌های نوپای دیگری که پا در یک بیزینس تکراری با نمونه‌های مشابه در سراسر جهان می‌گذارند و کوله‌باری از تجربه نمونه‌های خارجی به همراه دارند، باز محکوم به شکست می‌شوند؟
شیوه کار تلنت‌پد اینگونه بود که هر ماه یا هر دو ماه یک‌بار وب‌سایت رویدادی به نام «جشنواره استعدادیابی» برگزار می‌کرد؛ جشنواره‌ای مجازی که افراد جویای کار رزومه‌ها و سوابق خود را پیش‌تر در آن ثبت کرده بودند و در مدت زمان یک هفته‌ای جشنواره، کارفرمایان به وب‌سایت رجوع کرده و با هر کارجویی که مورد نیازشان بود، مصاحبه می‌کردند. کارجویان در طول این یک هفته معمولا آنلاین بودند و جویای فرصتی برای جلب نظر کارفرمایان هندی و خارجی. معمولا در جشنواره استعداد روزانه بین ۵۰ تا ۱۰۰ نفر برای یک موقعیت شغلی خاص مصاحبه می‌شدند. آنچه در روزهای اوج فعالیت وب‌سایت، موجب رضایتمندی مخاطبان از آن شده بود، سرعت عمل تلنت‌پد در معرفی رزومه‌های متناسب با شرکت‌ها و انجام سریع مصاحبه‌ها بود. با این‌حال در سوم آگوست سال جاری میلادی، این شرکت نوپا رسما به فعالیتش خاتمه داد و نتوانست مثل برندهای مشابه خود در کشورهای دیگر، به عنوان وب‌سایت کاریابی متخصصان به حیاتش ادامه دهد. ریتش بنگالی، مدیرعامل این وب‌سایت درباره تعطیلی آن می‌نویسد: «متاسفانه باید اعلام کنم که وب‌سایت ما از امروز دیگر پذیرای رزومه جدیدی نخواهد بود و حیات ما در جامعه کاری هند به پایان رسیده است. از همه کارفرمایانی که در این مسیر همراه‌مان بودند، تشکر می‌کنیم و می‌دانیم به زودی تیم محتوایی ما وب‌سایت دیگری در این زمینه راه‌اندازی خواهد کرد. در هجده ماه گذشته تمام تلاشمان را کردیم تا به بهترین نحو به کشورمان خدمت کنیم.» اما این اعلامیه کلی، رویه دیگری هم در پس خود دارد و آن علت ناکامی تلنت‌پد است؛ علتی که ریتش در مصاحبه‌ای با مجله تکنولوژی آسیا درباره آن می‌گوید: «متاسفانه علیرغم آنکه نیروهای تحصیل‌کرده ما بیشتر از هر زمانی رشد کرده‌اند و از سوی دیگر تقاضای کارمند در عرصه فناوری زیاد است، هنوز شیوه‌های استخدام مدرن نشده است.»
این کارآفرین جوان که شکست استارتاپش به معنای از دست دادن سرمایه‌ای بیش از ۱۵میلیون دلار بوده است، ادامه می‌دهد: «وقتی دنبال کسب‌وکاری می‌رویم که نمونه‌های خارجی و موفق آن حضور دارند، توقع سرمایه‌گذاران از ما زیاد شده و انتظار می‌رود در مدت زمان کوتاه‌تری به نتیجه برسیم. اما فضای نسبتا سنتی کشور ما در پذیرش شیوه‌های نو کسب‌وکار مستلزم زمانی برای جاانداختن تکنولوژی‌های روز است. در حالی که نه فقط سرمایه‌گذار اصلی ما حاضر به صبر بیشتری برای نتیجه نهایی کار نبود که کارفرمایان زیادی هم با ما همکاری نکردند. بسیاری از آنها خلاف تصوری که امروز در جهان رایج است، هنوز به شیوه‌های سنتی استخدام تمایل دارند و عجیب است که در این میان شرکت‌های بنام و بزرگ از شرکت‌های نوپا و کوچک محافظه‌کارانه‌تر عمل می‌کردند و ما را نپذیرفتند.»
