«وارن بافت» کارآفرین و سرمایه‌گذار آمریکایی، که امروز او را سومین ثروتمند جهان می‌دانند، هم طعم تلخ پا گذاشتن در مسیر اشتباه را چشیده است. بافت که برای یک وعده ناهار خوردن با او مزایده 2 میلیون دلاری گذاشته می‌شود، مدیرعامل شرکت چندملیتی «برکشایر هاتاوی» است، شرکتی که کارش را با مالکیت کارخانه‌های نساجی آمریکا شروع کرد و امروز کمپانی هولدینگی است که فعالیت‌های گسترده‌ای در زمینه بیمه انجام می‌دهد و سهامش در سال 2013 باارزش‌ترین سهام فعال در بازار بورس نیویورک بوده است. برکشایر هاتاویِ غول‌پیکر، بخش عمده‌ای از سهام شرکت‌های آمریکن اکسپرس، کوکاکولا، آی‌بی‌ام و فیلیپس را خریداری کرده و تمام این پیشرفت‌ها را مدیون کسی نیست جز وارن بافت. فردی که خرید سهام شرکت برکشایر هاتاوی را بزرگ‌ترین اشتباه سرمایه‌گذاری‌اش در زندگی می‌داند.
ما معمولا عادت به یاد کردن از شکست‌های افراد بزرگ نداریم. آن‌ها را با پیروزی‌هایشان می‌شناسیم و داستان موفقیت‌های کوچک و بزرگشان را نقل می‌کنیم. آن‌ها برای ما الهه‌هایی هستند که افسانه‌های موفقیت را ساخته‌اند و هرگز گمان نمی‌کنیم این قهرمانان رویین‌تن، تلخی ناکامی را چشیده باشند. بافت در کتاب خاطرات و بیوگرافی خود با نام «گلوله برفی» می‌نویسد: «زمانی که در سال 1962 تصمیم گرفتم بخشی از سهام شرکت را بخرم، سرمایه چندانی نداشتم و از طرفی فکر می‌کردم صنعت نساجی جای رشد زیادی دارد. هر سهام را به قیمت 19 دلار خریدم؛ در حالی که همان روزها ارزش سهام شرکت در بالاترین قیمت خود در بازار بورس به 8 دلار رسیده بود. مدتی بعد سیبری استاتون، مدیرعامل وقت برکشایر، که از اینکه شخص احمقی پیدا شده و سهام زیادی از شرکت را با قیمت بالا خریداری کرده تعجب کرده بود، با من ملاقات کرد. اما او زیادی احمق تصورم کرده بود و قصد داشت سهم مرا به قیمت 12 دلار برای هر سهام خریداری کند.»
با اینکه بافت زیر بار فروش سهم خود نرفت، صنعت نساجی در شرکت هم با رشدی که او پیش‌بینی کرده بود، مواجه نشد. با اینکه نیروی کار ارزان در دست او بود، سود سالانه به مقداری که می‌خواست نمی‌رسید. در آن سال‌ها احساس شکست می‌کرد و تصورش این بود که سرمایه‌اش را دور ریخته است. خودش می‌نویسد: «آن روزها از نام برکشایر بدم می‌آمد. وقتی تا سال 1969 سهام شرکت روزبه‌روز ارزان‌تر شد، بخش بیشتری را در ازای سودی که به من تعلق داشت و به خاطر هزینه‌های شرکت به من نمی‌رسید، به‌اجبار خریداری کردم.»
وارن بافت با داشتن سهم بیشتری از برکشایر هاتاوی توانست وارد هیئت‌مدیره شود و زمام امور را در دست بگیرد. همان زمان بود که فعالیت‌های برکشایر را از تولید پارچه‌های کتان و صادرات آن‌ها به سمت دیگری سوق داد. او تمام دارایی بخش نساجی را فروخت و تنها نام این برند را برای خودش نگه داشت. نام همان رویایی که طعم شکست را به او چشانده بود.
زمانی که بافت اکثر سهام شرکت را در اختیار گرفت، ماهیت آن را به یک شرکت سرمایه‌گذاری تغییر داد و در سال 2003، این شرکت مالک 40 شرکت زیرشاخه با 150 هزار کارمند شد. وارن بافت باور دارد که شکست را نه‌تنها تجربه کرده، که آن را خریده است. او سرمایه‌گذاری اولیه در صنعتی که در دنیای واقعی قادر به پیشرفت چندانی نبود را سرمایه‌گذاری از پیش شکست خورده می‌داند. بافت در مصاحبه‌ای با CNBC می‌گوید که اگر به سال 1962 برگردد، از خیر سهام برکشایر که کار نساجی می‌کرد، می‌گذرد و با اینکه همین شرکت موجبات ثروت میلیارد دلاری‌اش را فراهم کرده، درباره آن می‌گوید: «نام شکست را بر سردر شرکتم نگه داشتم تا هرگز از یاد نبرم از کجا به کجا رسیدم.»
